“जे नितीमत्वाचे भुकेले आणि तान्हेले ते धन्य, कारण ते तृप्त होतील” (मत्तय ५:६). जगात, लोक सर्व प्रकारच्या गोष्टींसाठी भुकेले आणि तहानलेले आहेत. जगातील लोक ज्या गोष्टींसाठी भुकेले आणि तहानलेले आहेत त्या गोष्टींकडे जर तुम्ही पाहिले तर त्या म्हणजे संपत्ती, पैसा, आरामदायी जीवन, घरे आणि जमीन, समाजात प्रगती, त्यांच्या नोकऱ्यांमध्ये उच्च पद, स्वतःचे स्वरूप सुशोभित करणे, आणि अश्या अनेक गोष्टी ज्या या जगात त्यांना सन्मान, आराम आणि आनंद देतात. हे अनेक ख्रिस्ती लोकांच्याबाबतीत देखील खरे आहे.

बहुतेक ख्रिस्ती, अगदी जे नवीन जन्म झाल्याचा दावा करतात, ते देखील या गोष्टीं मिळवण्याच्या मागे आहेत. परंतु धार्मिक जीवन जगण्यासाठी भूकेले आणि तहानलेले असणे- पापावर मात करण्यासाठी भूकेले आणि तहानलेले असणे- हा एक असा दुर्मिळ गुण आहे, ज्याबद्दल येशूने जे म्हटले आहे त्यावर मी विश्वास ठेवतो: खूप कमी लोकांना जीवनाचा हा मार्ग सापडतो. जेव्हा मला आठळते की खूप कमी लोकांना पूर्णपणे नीतिमत्त्वाच्या संदेशात रस असतो त्याचे मला आश्चर्य वाटत नाही. खरं तर, जेव्हा लोक उलटून म्हणतात की, "ते अशक्य आहे" तेव्हा मला आश्चर्य वाटत नाही. जेव्हा लोक म्हणतात की डोंगरावरील प्रवचनाचे मानक अशक्य आहेत आणि कोणीही त्याप्रमाणे जगू शकत नाही, एका जगिक ख्रिस्ती व्यक्तीकडून किंवा तथाकथित नवीन जन्म झालेल्या ख्रिस्ती व्यक्ती कडून ज्यांचे जगिक दृष्टिकोन आहेत त्यांच्याकडून मला हेच उत्तर अपेक्षित असते. माझा असा प्रश्न असेल जर अशा व्यक्तीने डोंगरावरील प्रवचनात येशूने शिकवलेल्या सर्व गोष्टींकडे दुर्लक्ष केले तर तो खरोखरच नवीन जन्मलेला आहे का . म्हणूनच येशूने मत्तय २८:२० मध्ये, “जे काही मी तुम्हाला आज्ञापिले ते सर्व गोष्टी त्यांना पाळांवयास शिकवा” असे म्हणण्यापूर्वी, “त्यांना शिष्य बनवा” असे म्हंटले .

प्रत्येक व्यक्ति जो स्वतःला ख्रिस्ती म्हणवतो, आणि जो फक्त स्वर्गात जाऊ इच्छितो परंतु येशूने आज्ञा दिलेल्या सर्व गोष्टींचे पालन करण्यास इच्छुक नाही, तर तो त्यापासून दूर आहे. जर एखादी व्यक्ती खरोखर शिष्य बनली आहे , तर त्या व्यक्तीला येशूच्या काय आज्ञा आहेत हे जाणून घेण्यात रस असेल. येशूच्या खऱ्या शिष्याची वृत्ती अशी असते की, “जर तो मला आत्म्याने दीन बनवू इच्छित असेल, तर मला त्याचा अर्थ जाणून घ्यायची इच्छा आहे आणि त्याचे पालन करायचे आहे. जर मी माझ्या पापाबद्दल शोक करावा किंवा सौम्य राहावे असे त्याची इच्छा असेल, तर त्याचा देखील अर्थ मला जाणून घ्यायची इच्छा आहे. मला नितीमत्वाची भूक आणि तहान असावी अशी जर त्याची इच्छा असेल, तर मला देखील नितीमत्वाची भूक आणि तहान असण्याची इच्छा आहे.

नितीमत्वासाठी भूक आणि तहान असणे म्हणजे काय? उदाहरणार्थ, जर तुम्ही म्हणाल, "मला थोडी तहान लागली आहे," तर तुम्ही ती तहान भागवण्यासाठी लागणाऱ्या ग्लास भर पाण्यासाठी किती पैसे देण्यास तयार असाल ? जर एक ग्लास पाण्याची किंमत १००,००० रुपये असेल तर ? तुम्ही म्हणाल, "नाही, मला इतकी तहाण नाही लागली आहे की, मी एक ग्लास पाण्यासाठी १००,००० रुपये देऊ." पण विचार करा जर तुम्ही एक अशी व्यक्ती आहात जी सात दिवसांपासून वाळवंटात भटकत होती आणि तुमचे संपूर्ण शरीर कोरडे झाले आहे आणि तुमचे तोंड कोरडे झाले आहे आणि तुम्ही तहानेने आता मराल. मुला, तेव्हा एक ग्लास पाण्यासाठी तुम्ही १००,००० रुपये देण्यास तयार असाल ! ती तहान आहे. आणि जर तुम्ही भुकेने मरत असाल तर तुम्ही अन्नासाठी कितीही पैसे देण्यास तयार असाल.

येशू ज्या प्रकारची भूक आणि तहान बोलत आहे ती म्हणजे कोणत्याही किंमतीत नीतिमान राहण्याची हताश भूक आणि तहान, जर फक्त सोयीस्कर असेल किंवा माझ्या कोणत्याही योजनांना अडथळा आणत नसेल तरच नीतिमान राहणे असे नाही. चर्चमध्ये बसणारे बहुतेक लोक, अगदी पवित्रतेचे संदेश ऐकणारे लोकही , जर त्यांच्या योजनांमध्ये अडथळा येत नसेल, किंवा भविष्यातील त्यांच्या महत्त्वाकांक्षा नष्ट होत नसतील, किंवा ज्या मुली किंवा मुलाशी ते लग्न करू इच्छितात त्यांच्याशी लग्न करण्यापासून ते रोखत नसेल तरच ते पवित्र राहू इच्छितात. त्यांना नीतीमत्व तोपर्यंत हवे असते, जोपर्यंत त्यासाठी त्यांना जास्त किंमत मोजावी लागत नाही. म्हणून जेव्हा तुम्ही त्यांना नितीमत्वाबद्दल सांगता , जर त्यांचा पहिला प्रश्न असेल, "याची काय किंमत आहे?" तर तुम्हाला समजते की ते खरोखर भुकेले नाहीत. जो व्यक्ती अत्यंत तहानलेला किंवा भुकेलेला आहे तो किंमत विचारणार नाही. तो म्हणेल, "मला पाणी दे ! मी पैसे देतो ! मी तहानेने मरत आहे म्हणून मी तुला माझ्याकडे असलेले सर्व काही देईन!"

आपल्या संपूर्ण हृदयाने देवाचा शोध घेण्याचा हाच अर्थ आहे. इतरांना ज्या पद्धतीने देव सापडला आहे त्या पद्धतीने अनेक लोकांना देव का सापडत नाही आणि त्यांना समाधानकारक ख्रिस्ती जीवन का मिळत नाही (जी बहुतेक नवीन जन्म घेतलेल्या ख्रिस्ती लोकांची स्थिती आहे), कारण ते त्यांच्या संपूर्ण हृदयाने देवाचा शोध घेत नाहीत. मी अनेक देशांमध्ये प्रवास केला आहे आणि ५२ वर्षांपासून ख्रिस्ती आहे माझ्या आयुष्यात मला खूप कमी असे ख्रिस्ती आढळले आहेत , जे प्रामाणिकपणे म्हणू शकतात की, "मी देवावर खरोखर समाधानी आहे, मी माझ्या ख्रिस्ती जीवनावर, त्याने माझ्या जीवनात केलेल्या प्रगती बद्दल समाधानी आहे आणि ज्या प्रकारे आतापर्यंत जीवन गेले आहे त्याबद्दल देवाचा आभारी आहे. मी माझ्या जीवनाबद्दल दररोज उत्साहित आहे !" हे फार कमी लोक प्रामाणिकपणे म्हणू शकतात. मला असे आढळते की बहुतेक लोक त्यांच्या ख्रिस्ती जीवनाला कंटाळलेले असतात. कदाचित जेव्हा त्यांचे धर्मांतरण झाले त्या दिवशी ते उत्साहित असतील, परंतु नंतर ते खूप कंटाळतात . त्यांच्याकडे बायबल वाचण्यासाठी वेळ नाही, त्यांना आध्यात्मिक गोष्टींमध्ये रस नाही; ते चर्चमध्ये जाणे, साक्ष देणे आणि गरिबांची काळजी घेणे यासारख्या काही विशिष्ट कामांमध्ये गुंतलेले असतील, परंतु ते येशूच्या पावलावर पाऊल ठेवण्यास उत्सुक नाहीत.

यामागील कारण समजून घेण्यासाठी आपल्याला मनुष्य आणि देवाविषयीचा एक नियम समजून घेणे आवश्यक आहे. यिर्मया २९:१३ मध्ये परमेश्वर त्याच्या इस्राएल लोकांना म्हणतो, "तुम्ही मला शरण याल आणि पूर्ण जीवेभावे माझ्या शोधास लागाल आणि तेव्हा मी तुम्हास पावेन." जर तुम्ही त्याला पूर्ण मनाने शोधत नसाल कारण तुम्ही त्याला अर्ध्या मनाने किंवा तुमच्या संपूर्ण हृदयाच्या तीन चतुर्थांश हृदयाने शोधत असाल तर काय होईल ? नक्कीच, तुमचा एक धर्म असेल. तुमचा ख्रिस्ती धर्म जो फक्त एक धर्म असेल, ज्यामध्ये तुम्ही परंपरा आणि विविध गोष्टी करता, परंतु तुम्ही प्रभूला ओळखणार नाही. तुम्ही येशूला वैयक्तिक मित्र म्हणून ओळखणार नाही आणि त्यामुळे तुम्ही ख्रिस्ती जीवनातील प्रत्येक गोष्टीला मुकाल. तुमचे ख्रिस्ती नाव असू शकते आणि तुम्ही ख्रिस्ती मंडळीचे सदस्य असाल, परंतु जर तुम्ही प्रभूला वैयक्तिकरित्या ओळखत नसाल तर तुम्ही मुख्य गोष्ट गमावली आहे. कारण कदाचित तुम्ही मनापासून देवाला शोधत नसाल. जगात, परमेश्वराला सोडून अशा अनेक गोष्टी आहेत ज्या तुम्ही मनापासून शोधत असाल.