१. येशूने जे काही केले त्या सर्व गोष्टींमध्ये त्याच्या पित्याचे गौरव पाहिले (योहान ७:१८)
त्याची सर्वांत मोठी इच्छा मानवजातीचे कल्याण हे नव्हे (जरी हा हेतू चांगला असू शकेल) परंतु त्याच्या पित्याच्या नावाचा गौरव होणे ही होती (योहान १७: ४). तो त्याच्या पित्याच्या चेहऱ्यासमोर राहत असे आणि सर्व गोष्टींमध्ये त्याने फक्त त्याच्या पित्यालाच संतुष्ट करण्याचे पाहिले. तो देवाचे वचन त्याच्या पित्यासमोर उभा राहून बोलला, जे त्याचे ऐकत होते त्यांच्यासमोर नाही. त्याने लोकांची नव्हे, तर मुख्यत्वे पित्याची सेवा केली. अशाप्रकारे आपल्यालासुद्धा देवाची सेवा करायची आहे. आम्हांला प्रथम मंडळीचे सेवक होण्यासाठी नव्हे तर प्रभूचे सेवक म्हणून बोलाविले गेले आहे. आमच्या प्रभूने आपल्याला प्रार्थना करण्यास सांगितलेली पहिली प्रार्थना आहे, "पित्या, तुझे नाव पवित्र मानले जावो." जर आपण लोकांची सेवा करण्याचा प्रयत्न केला तर आपण स्वत:ची प्रतिष्ठा निर्माण करुन मनुष्याला संतुष्ट करणारे बनू.
२. येशूने सर्व काही दिले - आपल्याकडे असलेले सर्व काही - मंडळीसाठी
मंडळीची पायाभरणी करण्याच्या बाबतीत त्याने काहीही मागे ठेवले नाही. "ख्रिस्ताने मंडळीवर प्रीती केली आणि स्वतःस तिच्यासाठी समर्पण केले."(इफिसकरांस पत्र ५:२५) यशयाच्या भविष्यवाणीत त्याच्या मृत्यूचे वर्णन असे आहे: “तो स्वतःच्या भल्यासाठी विचारही न करता मरण पावला” (यशया ५३:८) याचा विचार करा: तो स्वतःच्या हितासाठी एकही विचार न करता जगला आणि मरण पावला! त्याने स्वत: ला मंडळीसाठी पूर्णपणे दिले. हाच तो मार्ग आहे ज्यावर त्याने आपल्यालाही चालण्यास बोलावले आहे - आणि जे लोक या मार्गावर चालू इच्छितात तेच नवीन कराराची मंडळी बांधू शकतात. अशी मंडळी तयार करण्यासाठी आपण आपल्या जीवनात अनेक गैरसोयी सहन करण्यास तयार असले पाहिजे. आपण आपल्या दिनक्रमात व्यत्यय आणण्यास तयार असणे आवश्यक आहे, इतरांनी आपला फायदा घ्यावा, इतरांनी आपली ऐहिक संपत्ती संपादन करावी यासाठी आणि तक्रारीशिवाय प्रत्येक प्रकारचे दबाव स्वीकारण्यास तयार असले पाहिजे.
३. येशू आमच्या दु: खात सामील झाला
त्याने स्वतःला आमच्यासारखे केले. आम्हांला मदत करण्यासाठी, जरी तो देवाचा पुत्र होता, तरी त्याने स्वत: प्रथम दु:खातून आज्ञापालन शिकण्याचे शिक्षण घेतले, (इब्री लोकांस पत्र २: १७; ५: ८). अशा प्रकारे तो आपला अग्रगामी बनला (इब्री लोकांस पत्र ६: २०) आपण आपल्या परिक्षेच्या वेळी दु:ख भोगण्यास आणि आज्ञाधारकपणा शिकण्यास तयार नसल्यास आपण इतरांना मदत करू शकत नाही. आम्हांला आमच्या मंडळीमधील बंधू-भगिनींसाठीलघु-अग्रगामी होण्यासाठी बोलावले आहे - आणि केवळ उपदेशक म्हणून नाही. आणि त्यामध्ये बर्‍याच वेदनादायक आणि कठीण परिस्थितीत आणि परिक्षांतून जाणे समाविष्ट आहे जेणेकरून जेव्हा आपल्याला या सर्व परिस्थितीत देवाचे प्रोत्साहन व बळकटी येते तेव्हा आपण इतरांना जीवन देणारे असे काहीतरी देऊ शकतो - आणि केवळ एक संदेश नाही जो शास्त्राचा अभ्यास केल्यामुळे किंवा एखादे पुस्तक वाचल्यामुळे किंवा प्रवचन ऐकल्यामुळे प्राप्त होतो. (२ करिंथकरांस पत्र १: ४ पहा).