जेव्हा आपण एखाद्या वर्षाच्या शेवटी येतो, कदाचित असे काही लोक आहेत ज्यांना असे वाटते की त्यांनी आपल्या पूर्वीच्या जीवनात काही वेळा पाप केले आहे आणि देवाच्या परिक्षेत ते अयशस्वी झाले आहेत, म्हणूनच आता ते आपल्या जीवनासाठी देवाची परिपूर्ण योजना पूर्ण करू शकत नाहीत.

या संदर्भात शास्त्रवचनांचे काय म्हणणे आहे ते आपण पाहूया आणि आपल्या स्वतःच्या समजुतीवर किंवा आपल्या युक्तिवादावर अवलंबून राहू नये. पवित्र शास्त्र कसे सुरू होते ते प्रथम पहा. प्रारंभी देवाने आकाश व पृथ्वी ही उत्पन्न केली (उत्पत्ति १: १) जेव्हा देवाने त्यांना उत्पन्न केले तेव्हा स्वर्ग आणि पृथ्वी परिपूर्ण असायला हवी होती. कारण त्याच्या हातून अपरिपूर्ण किंवा अपूर्ण काहीही बाहेर येऊ शकत नाही. परंतु त्याने निर्माण केलेले काही देवदूत पतन पावले. यशया १४: ११-१५ आणि यहेज्केल २८: १३-१८ मध्ये याचे वर्णन आहे. त्यानंतरच उत्पत्ति १: २ मध्ये वर्णन केलेल्या, "आकारविरहित, शून्य आणि अंधकारमय" स्थितीत पृथ्वी आली. उत्पत्ति १ मधील उर्वरित भाग वर्णन करतो की देवाने त्या आकारविरहित, शून्य आणि अंधकारमय वस्तूवर कार्य कसे केले आणि त्यातून काहीतरी इतके सुंदर कसे निर्माण केले की त्याने स्वतःच ते "फार चांगले" असल्याचे जाहीर केले (उत्पत्ति १:३१).

आम्ही उत्पत्ति १ च्या वचने २ आणि ३ मध्ये वाचतो की (अ) देवाचा आत्मा पृथ्वीवर तळपत राहिला होता आणि (ब ) देव त्याचे वचन बोलला. या दोन गोष्टींनी सर्व फरक केला. त्यात आज आपल्यासाठी काय संदेश आहे? फक्त हेच की आपण कितीही अयशस्वी झालो असलो किंवा आपण किती गोष्टींचा गोंधळ केला असेल तरीही देव आपल्या आयुष्यातून काहीतरी गौरवशाली बनवू शकतो. जेव्हा स्वर्ग आणि पृथ्वी उत्पन्न केली तेव्हा देवाकडे त्यांच्यासाठी एक परिपूर्ण योजना होती. परंतु मुख्य देवदूताच्या अपयशामुळे ही योजना बाजूला सारली गेली. परंतु देवाने आकाश व पृथ्वीची पुनर्निर्मिती केली आणि त्यातूनही काहीतरी चांगले उत्पन्न केले.

मग देवाने आदाम आणि हव्वा यांना बनवले आणि पुन्हा एकदा सुरुवात केली. देवाने त्यांच्यासाठीदेखील एक परिपूर्ण योजना आखली असावी, ज्यात त्यांनी बऱ्या आणि वाईटाचे ज्ञान देणाऱ्या झाडाचे फळ खाणे समाविष्ट नव्हते. पण त्यांनी देवाची आज्ञा मोडली आणि अशा प्रकारे त्यांनी देवाची योजना निष्फळ केली. युक्तिवाद आता आपल्याला सांगेल की यापुढे ते देवाची परिपूर्ण योजना पूर्ण करू शकत नाहीत. तरीसुद्धा देवाने त्यांना सांगितले नाही की त्यांना आता त्यांचे उर्वरित आयुष्य फक्त त्याच्या दुसर्‍या उत्तम योजनेत जगावे लागेल. त्याने त्यांना उत्पत्ति ३:१५ मध्ये असे वचन दिले होते की स्त्रीची संतती सर्पाचे डोके फोडेल. ख्रिस्ताने जगाच्या पापांकरिता कालवरीवर मरण्याचे आणि सैतानावर मात करण्याबद्दलचे हे वचन होते.

आम्हाला माहित आहे की ख्रिस्ताचा मृत्यू सर्व काळापासून देवाच्या परिपूर्ण योजनेचा एक भाग होता. "कोकरा जगाच्या स्थापनेपासून वधला गेला" (प्रकटीकरण १३: ८). परंतु आपल्याला हे देखील माहित आहे की आदाम आणि हव्वेने पाप केले आणि ते देवाच्या योजनेत अपयशी ठरले म्हणूनच केवळ ख्रिस्त मरण पावला. म्हणून तार्किकदृष्ट्या, आपण असे म्हणू शकतो की जगाच्या पापांसाठी ख्रिस्ताला मरण्यासाठी पाठविण्याची देवाची परिपूर्ण योजना आदाम अपयशी असतानाही नव्हे तर आदामाच्या अपयशामुळे पूर्ण झाली! आदाम आणि हव्वेने पाप केले नसते तर कालवरीच्या वधस्तंभावर देवाचे प्रेम आपल्याला कळाले नसते.

मग पवित्र शास्त्राच्या सुरुवातीच्या पानांतूनच, देव आपल्यापर्यंत पोहोचवण्याचा प्रयत्न करीत असलेला कोणता संदेश आहे? फक्त हाच की तो अयशस्वी झालेल्या माणसाला घेऊन त्याच्यातून काहीतरी गौरवशाली बनवू शकतो आणि तरीही त्याच्या जीवनासाठी देवाची परिपूर्ण योजना त्याच्याकडून पूर्ण करून घेऊ शकतो तथापि आपण असे म्हणाल्यास, "मी माझ्या आयुष्याचा खूप गोंधळ केला आहे. माझा असा विश्वास नाही की देव आता मला त्याच्या परिपूर्ण योजनेत आणू शकेल" - तर मग देव आपली योजना पूर्ण करू शकत नाही. तो करू शकत नाही म्हणून नव्हे तर तो तुमच्यासाठी काय करू शकतो यावर तुमचा विश्वास नाही म्हणून.

येशू म्हणाला की देवाला आपल्यासाठी काहीही करणे अशक्य नाही - केवळ जर आपण विश्वास ठेवला तर. “तुमच्या विश्वासाप्रमाणे तुम्हांला प्राप्त होवो.”, हा सर्व बाबतीत देवाचा नियम आहे (मत्तय ९: २९). ज्यावर आपला विश्वास आहे ते आपल्याला मिळेल. जर आपण असा विश्वास ठेवत आहोत की देवाने आपल्यासाठी काहीतरी करणे अशक्य आहे, तर ते आपल्या जीवनात कधीच पूर्ण होणार नाही. दुसरीकडे आपणास ख्रिस्ताच्या न्यायासनाच्या ठिकाणी समजेल की आपल्यापेक्षा एखाद्या दुसऱ्या विश्वासणाऱ्याच्या आयुष्यात जास्त मोठा गोंधळ असूनही त्याने आपल्या जीवनासाठी असलेली देवाची परिपूर्ण योजना पूर्ण केली - याचे कारण फक्त हेच की त्याने असा विश्वास ठेवलेला की देव त्याच्या आयुष्याच्या तुटलेल्या तुकड्यांना उचलून घेऊ शकतो आणि त्यातून काहीतरी चांगले तयार करू शकतो.

बरीच वर्षे वाया घालवणाऱ्या उधळ्या मुलाची कथा दाखवते की देव अगदी अपयशी लोकांनाही त्याचे सर्वोत्तम ते देतो. वडील म्हणाले, "त्वरीत सर्वोत्कृष्ट पोशाख बाहेर काढा", अशा मुलासाठी ज्याने त्याला वाईट रीतीने खाली पाहायला भाग पाडले होते. हा सुवार्तेचा संदेश आहे - मुक्ती आणि नवीन सुरुवात, फक्त एकदाच नव्हे तर पुन्हा पुन्हा - कारण देव कोणाहीबद्दलची आशा सोडत नाही. द्राक्षमळाच्या धन्याचा दाखला जो लोकांना मजुरीवर ठेवण्यासाठी बाहेर पडला होता (मत्तय २०: १-१६) हीच गोष्ट शिकवतो. ज्या लोकांनी केवळ एक तास काम केले त्यांना पूर्ण दिवसाचे वेतन मिळाले. दुसऱ्या शब्दांत, ज्यांनी आपले जीवन ९०% (१२ तासांपैकी ११ तास) वाया घालवले होते, ते अजूनही आपल्या उर्वरित १० % जीवनासह देवासाठी काहीतरी गौरवशाली काम करु शकले. अपयशी ठरलेल्या सर्वांसाठी हे एक उत्तेजनदायक प्रोत्साहन आहे.

आपल्या सर्व अपयशासाठी आपल्या आयुष्यात दैवी दु:ख असेल आणि आपण देवावर विश्वास ठेवत असाल तर आपले अपयश बरेच झाले असले तरीही देव वचन देतो की "त्यांची पापे मी ह्यापुढे आठवणारच नाही."(इब्री ८:१२). आपली कोणतीही घोडचूक किंवा अपयश असो, आपण देवाबरोबर एक नवीन सुरुवात करू शकतो. आणि जरी आपण यापूर्वी १००० वेळा नवीन सुरुवात केली असेल आणि पुन्हा पुन्हा अयशस्वी झाला असाल, तरीही आपण आज आपली १००१ वी नवीन सुरुवात करू शकता. देव तुमच्या आयुष्यातून काहीतरी गौरवशाली बनवू शकतो. म्हणून, देवावर कधीही विश्वास ठेवण्यास अपयशी होऊ नका. तो त्याच्या बऱ्याच मुलांसाठी अनेक महान कामे करू शकत नाही, कारण ते भूतकाळात अपयशी ठरले म्हणून नव्हे, तर आता ते त्याच्यावर भरवसा ठेवत नाहीत. तर आपण "विश्वासात सबळ होऊन देवाचा गौरव करू" (रोम. ४: २०), ज्या गोष्टी आतापर्यंत अशक्य समजल्या त्या गोष्टींसाठी येणाऱ्या काळात त्याच्यावर विश्वास ठेवून. तरुण आणि म्हातारे सर्व लोक आशा बाळगू शकतात, जरी ते भूतकाळात कितीही अपयशी ठरले असतील, जर ते त्यांच्या अपयशाची कबुली देतील, नम्र होतील आणि देवावर भरवसा ठेवतील.