धडा 3

शिष्यत्व आणि पैसा

कोणत्याही चाकराला दोन धन्यांची चाकरी करिता येत नाही, कारण तो एकाचा द्वेष करील व दुसऱ्यावर प्रीती करील, अथवा एकाला धरून राहील व दुसऱ्याला तुच्छ मानील तुम्ही देवाची आणि धनाची सेवा करू शकत नाही (लुक 16:13)

या ठिकाणी आमच्या प्रभु येशुने स्पष्टपणे सांगितले आहे की परमेश्वराला सोडून दुसरा धनी म्हणजे धन (पैसा, भौतिक वस्तू, संपत्ती) दुसरा धनी म्हणजे सैतान नव्हे, कारण कोणीही येशूचा शिष्य सैतानावर व येशूवर एकाच वेळी प्रीती करण्याची कल्पना करू शकणार नाही धोका सैतानाकडून नव्हेधोका आहेधनाकडून, पैशाकडून

जोपर्यंत आपण जगात राहतो, प्रत्येक दिवशी आपला पैशाशी संबंध येतोच, आणि येशूचे शिष्य म्हणून आम्ही कल्पना करू की एकाच वेळी परमेश्वर व पैसा दोघांचीही आपण चाकरी करू शकतो तर आपण धोŠयात आहोत

धन किंवा पैसा सहज आपली पकड घेऊन येशूच्या शिष्यत्वात राहण्याच्या बाबतीत आपणाला अडखळण निर्माण करू शकतो म्हणून जसे आम्ही सैतानाच्या बाबतीत तटस्थ राहू शकत नाही तसेच आम्ही पैशाच्या बाबतीत तटस्थ वृत्ती बाळगू शकत नाही एकतर आम्ही प्रभुचे शिष्य आहोत नाही तर पैशाचे चाकर आहोत आम्ही दोन्हींचे शिष्य असूच शकत नाही ! एक तर आम्ही प्रभुला संतोषवू किंवा पैसा कमविण्याच्या पाठीस लागू हया दोन्ही परस्परविरोधी गोष्टी आहेत, जसे चुंबकाचे दोन ध्रुव जर आम्ही प्रभुवर प्रीती करीत असू तर पैशाच्या आसŠतीपासून दूरच राहू प्रभूवर पूर्ण प्रीती करणे म्हणजे पैशाचा द्वेष करणे एकतर येशूच्या विधानावर विश्वास ठेवून आपण ती आत्मसात करावी किंवा प्रभु खोटे बोलत आहे असे आपण म्हणत आहो हे आपण प्रकट करू !

पैशाला तुच्छ लेखणे म्हणजे त्याची पर्वा न करणे आपण पैशांचा खर्च तर करू, पण त्याच्या मोहाला चिकटून राहणार नाही स्वर्गातील मार्ग सोन्याचे आहेत या जगात लोक सोने डोŠयावर (कानात, गळयात) घालतात, पण स्वर्गात सोने आमच्या पायाखाली असणार स्वर्ग त्या लोकांसाठी तयार केलेला आहे जे या जगात पृथ्वीवर सोन्याला पायाखाली ठेवावयास शिकले आहेत

येशूने अनेक विषयांवर शिष्यांना शिकवीत असताना अशी आमूलाग्र बदल घडवून आणणारी विधाने केली आहेत तो म्हणाला की जर तुमचा डोळा तुम्हाला वासनायुŠत विचारांस प्रेरित करतो तर तो उपटून टाका याचा असा अर्थ होतो की डोळयाच्या द्वारे वासना बाळगणे हे किती गंभीर पाप आहे त्याने हेही म्हटले की मला तुम्ही तेव्हाच अनुसरू शकाल जेव्हा तुम्ही आपल्या आप्तांचा द्वेष कराल याचा अर्थ असा की येशूच्या मागे चालण्यास आम्हास जास्त अडखळणे आपल्या आप्तांपासूनच येतात असेच एक सत्य, मूलग्रामी विधान प्रभु येशू पैशाबाबत करीत आहे त्याने म्हटले आहे की परमेश्वर प्रेम करणे म्हणजेच पैशाचा द्वेष करणे होय हा पैसा पुष्कळ ख्रिस्ती लोकांच्या हाताला चिकटूनच राहतो आणि म्हणूनच ते प्रभुला चिकटून राहू शकत नाही फारच कमी विश्वासणाऱ्यांनी प्रभुच्या हया विधानाला गंभीरपणे प्रतिसाद दिला आहे आणि म्हणूनच अनेक लोक खऱ्या शिष्यत्वाची वाट चालू शकत नाहीत

प्रभुने आपल्या शिष्यांना संन्यासी बनण्यास बोलविले नाही की त्यांनी जंगलात रहावे, लग्न करू नये, नौकरी, संपत्ती, पैसा यांचा सर्वस्वी त्याग करावा ख्रिस्ती विश्वासणारे बाप्तिसमा करणाऱ्या योहानाचे नव्हे तर येशू ख्रिस्ताचे शिष्य आहेत आणि येशूने सुतारकाम करून आपल्या जगीक कुटूंबाच्या पोषणासाठी पैसे कमविले

जगिक, भौतिक बाबींबद्दल येशूच्या वृत्तीत समतोलपणा होता लग्नसोहळयात तो भरपूर प्रमाणात द्राक्षरस तयार करू शकला आणि तो 40 दिवस उपाशीही राहू शकला आपल्या प्रभुप्रमाणे त्याचा शिष्यही उत्तम भोजनाचा आनंद घेऊ शकतो आणि प्रसंगी गरज भासली तर उपाशीही राहू शकतो

पैशाचे प्रेम आमच्या प्रत्येकाच्या अंतर्यामी वसलेले असते जर कोणी म्हणत असेल की तो पैशावर प्रीती करत नाही तर तो एकतर स्वत:स फसवित आहे किवां तो खोटा आहे, कारण प्रत्येक मानवप्राणी पैशावर प्रेम करतो बायबल सांगते, द्रव्याचा लोभ सर्व वाईट गोष्टींचे मूळ आहे आणि केवळ प्रभूच यापासून आपणास मुŠत करू शकतो, सोडवू शकतो

पवित्र शास्त्रात अशांची अनेक उदाहरणे आहेत ज्यांनी प्रभुला अनुसरायची सुरूवात चांगली केली पण पैशाच्या पाठीमागे लागून परमेश्वराच्या सर्वोत्तम प्रतिफळास ते मुकलेत लोट सदोमास धन कमविण्यास गेला व आपल्या पूर्ण कुटूंबाचा नाश करून बसला बालाम पैशासाठी भविष्य निवेदन करायला गेला व त्याचाही नाश झाला पैशाच्या नादी लागू गेहजीने संदेष्टा बनण्याची संधी गमावली तो नामानाच्या पैशामागे गेला देमास पौलास सोडून गेला कारण त्याला ऐहिक सुख प्रिय होते (2 तीमथ्य 4:10) ख्रिस्ती मंडळीच्या इतिहासात अशी अनेक उदाहरणे आढळतील

पैशाच्या व्यवहारात सदाचारी राहणे

जर कोणी ख्रिस्ताकडे येण्यापूर्वी आपल्या पैशाच्या व्यवहारात अप्रामाणिक राहिला असेल तर, आता मी ख्रिस्ताकडे आली आहे, त्यानेच माझ्या मागील जीवनातील अप्रामाणिकपणाची क्षमा केली आहे म्हणून त्याबद्दल मला आता भरपाई करायची गरज नाही असे तो म्हणू शकत नाही परिवर्तनानंतर लवकरात लवकर त्याने चोरी केलेल्या पैशांची भरपाई करायला हवी कर्ज केले असेल तर ताबडतोब त्याची परतफेड केली पाहिजे यासाठी जर त्याला एकाच वेळी जेवावे लागले तरी ती सर्व परतफेड त्याला करावी लागेल किंवा घरातील काही सामान विकावे लागले तरी त्वरेने हे सर्व करून लवकरात लवकर परतफेड, भरपाई करावी हाच खरा शिष्यत्वाचा मार्ग आहे

कदाचित परतफेडीसाठी तुमच्याजवळ पैसे नसतील तर थोडे थोडे कदाचित दहादहा रूपये करून प्रत्येक महिन्यात परतफेड करावी परमेश्वर त्याचा आदर करणाऱ्यांचा आदर करतो आणि पवित्र शास्त्र म्हणते की जर मनापासून इच्छा असली तर परमेश्वर आम्ही जे करू शकतो त्यानुसार आम्हास मान्य करतो (2 करिंथ 8:12) जŠकयाने भरपाईचे वचन दिल्यावरच प्रभु येशूने म्हटले आज या घरास तारण प्राप्त आले आहे (लूक 19:9) त्यापूर्वी नाही परमेश्वर अप्रामाणिकतेबद्दल कधीच आशीर्वादित करीत नाही पुष्कळ ख्रिस्ती लोकांनी परतफेड न केल्यामुळे त्यांची आत्मिक वाढ खुंटली आहे

रोम 13:8 आम्हास सांगते की, कोणाचे ऋणी असू नका, जर आम्ही कर्ज घेतले किंवा कोणाकडून उधार घेतले असेल तर ते लवकरात लवकर फेडले पाहिजे इस्त्राएल लोकांना जी अनेक अभिवचने परमेश्वराने दिली होती त्यात हे एक होते की जर त्यांनी त्याची आज्ञा मानली तर त्यांना कधीही ऋण, कर्ज किंवा उधार घ्यायची गरज पडणार नाही (अनुवाद 28:12) उधारीवर खरेदी करणे हेही स्वत:ला कर्जात गोवण्यासारखेच आहे आपल्या घरात काही यंत्रचलित सुख उपभोगाच्या वस्तू नसल्या तरी चालेल फŠत परमेश्वराचा आशीर्वादच पुरेसा आहे परमेश्वराच्या आशीर्वादाशिवाय राहण्यापेक्षा वस्तूंशिवाय राहणे पुरवेल

आता बँक मधून किंवा आपल्या कार्यालयातून कर्ज घेण्याबद्दल काय? एखादी गाडी घेण्यास किंवा घर बांधण्यासाठी कर्ज घेण्यास काय हरकत? हे कर्ज घेणे ठीक आहे का? या ठिकाणी जे तत्व लक्षात घ्यायचे ते म्हणजे तराजूचे जर तुमच्याकडे कर्ज घेतल्या जाण्यासाठी तितŠयाच रकमेची वस्तू आहे ज्यामुळे कर्जाची रŠकम व ती यांचे पारडे बरोबर राहील (जसे स्कूटर, कार, घर) तर तुम्ही खरे पाहिले असता कर्जबाजारी होणार नाही कारण कर्जाच्या रकमेएवढे तारण म्हणून दाखवण्यासारखे तुमच्याकडे काही तरी आहे आणि जर तुमचा अचानक मृत्यु झाला तर तुमची पत्नी व लेकरे हे त्या वस्तू विकून कर्ज फेडू शकतात पण जर का तुम्ही लग्नासाठी कर्ज घेतले व ते सर्व खर्च करून टाकले तर तराजूचे पारडे बरोबर करण्यास तुमच्याकडे काहीच नसल्यामुळे तुम्ही खऱ्या अर्थाने कर्जबाजारी झाला असाल आणि असले कर्ज तुम्ही करावयास नको, हे टाळावयास हवे

पुष्कळसे ख्रिस्ती लोक लग्नाची गोष्ट आली की खूपच मुर्खपणा करतात आणि आपल्या विवाहासाठी भŠकम खर्च करतात आपल्या वैवाहिक जीवनाची सुरूवात ते डोŠयावर कर्जाचे ओझे घेऊन करतात फŠत यामुळे की त्यांना आपला विवाह सत्कार सोहळा इतरांना प्रभावित करण्यासाठी खूपच दिमाखात करावयास हवा असतो आणि मग तो खर्च फेडण्यास त्यांना कित्येक वर्षे लागतात फŠत लोकांना दाखविण्यासाठी की जर लग्नसोहळा साधा असला तर लोक काय म्हणतील या फाजिल विचाराने भ्रमित होऊन ते कर्जबाजारी होतात आणि हा विचार करीतच नाही की इतकी वर्षे कर्ज डोŠयावर घेऊन बसल्याने त्यांच्या कर्जबाजारी होण्यामुळे परमेश्वराला काय वाटेल आणि परमेश्वराचे भय हया बाबतीत ते मुळीच धरीत नाहीत मी परमेश्वराचे उपकार मानतो की काही ख्रिस्ती लोक असेही आहेत की ज्यांनी लोकांची पर्वा न करता फŠत कॉफी व बिस्कीटांच्या द्वारेच लग्नसत्कार सोहळा साजरा केला आहे व करतात कारण ते आपली ऐपत जाणतात व तिच्याबाहेर जात नाहीत जर तुमच्याजवळ भरपूर पैसा आहे, तर खुशाल करा खर्च वाटेल तसा, पण कर्ज करून खूप भपकेबाज लग्नसत्कार सोहळा करावा हे परमेश्वराला अपमानित करणारे आहे हा फार पुरोगामी विचार वाटतो, पण खरे शिष्यत्व ही आमूलाग्र बाब आहे

हुंडा पध्दती ही पुष्कळ विश्वासी लोकांत आढळते ख्रिस्ताचा खरा शिष्य मुलींकडून किंवा तिच्या आईवडिलांकडून मुलीशी लग्न करावयाची अट म्हणून कधीच हुंडयाची गोष्ट करणार नाही लग्न झाल्यानंतर आता मुलीच्या आईवडिलांनी स्वेच्छेने व आनंदाने काही भेटवस्तू दिल्यात तर त्याच काहीच चुकत नाही पण लग्न जुळण्यास हुंडा जर हे कारण असेल तर तिथे सर्वच चुकते भारतातील वर्तमान हुंडापध्दती ही सैतानी आहे यात शंका नाही पण जवळ जवळ सर्वच डिनॉमिनेशनच्या मंडळयांत हुंडा स्वीकारणारे अनेक ख्रिस्ती आपणास सापडतील (इव्हॅन्जलिकल आणि उदारमतवादी सुध्दा)

फ्रेंच नास्कि व्हॉल्टेयर याने अनेक अठराव्या शतकातील युरोप खंडातील ख्रिस्ती मंडळयातील प्रथांचे निरीक्षण करून व त्यांचा अभ्यास करून हे विधान केले आहे की, वेगवेगळया डिनॉमिनेशनच्या मंडळया जरी सिध्दान्ताच्या बाबतीत वेेगवेगळी विचारसरणी बाळगत असल्या तरीही एका बाबतीत मात्र सर्व मंडळयात साम्य आहे ते म्हणजे पैशाच्या बाबतीत ते सर्व पैशावर प्रेम करतात आणि मला त्यात भर घालायची आहे की हुंडयाच्या बाबतीतही हेच म्हणता येईल ते सर्व एकाच सिध्दान्ताचे पालन करतात त्यांना तो आवडतो !!

आज, पाण्याच्या बाप्तिस्म्यावर कोणती पध्दत शास्त्रोŠत हे शोधून पाहण्यापेक्षा हुंडयाबद्दल पवित्रशास्त्र काय म्हणते हे पाहणे जास्त अगत्याचे आहे कारण बाप्तिस्मा कोणत्याही पध्दतीने झाला असला, लहानपणी झाला असला तरी व्यŠती परमेश्वराच्या राज्यात प्रवेश करू शकतो पण कोणताही लोभी व्यŠती स्वर्गाच्या राज्यात प्रवेश करणारच नाही (1 करींथ 6:10)

परमेश्वराने जे काही आम्हास दिले आहे त्याबाबतीत संतोष बाळगणे हा सुभŠतीचा एक महत्त्वाचा भाग आहे (1 तीमथ्य 6:6) येशूच्या सर्व शिष्यांनी जेवढी त्यांची कमाई ऐपत आहे त्या मिळकतीनुसार खर्च करणे शिकले पाहिजे परमेश्वर हे निश्चित ठरवीत असतो की त्याच्या प्रत्येक शिष्याची काय कमाई असावी आणि म्हणून आपण जे आपल्यापेक्षा जास्त कमवितात त्या इतर ख्रिस्ती लोकांशी स्वत:ची तुलना कधीच करू नये कारण 2 करींथ 10:12 आपणांस सांगते की तुलना करणे हे समंजसपणाचे नाही आम्ही आपल्या खर्चाच्या एका मर्यादेत रहावयास शिकले पाहिजे म्हणजे ती वस्तू आपण खरेदी करू नये, जी आपल्या ऐपती बाहेर आहे इतर कुटूंबात त्या वस्तू आहेत म्हणजे मजजवळही असायलाच हव्या हे जरूरी नाही ऐपतीनुसार संतोषाने जगणे आपण शिकले पाहिजे

मरीयेने येशूबाळाला गाईच्या गोठयात जन्म दिला तिचे उदाहरण घ्या तेथे बाळासाठी गव्हाणीऐवजी काहीच उपलब्ध होऊ शकले नाही स्वच्छ खोली किंवा एकांत वगैरे काहीच तेथे उपलब्ध होऊ शकत नव्हते पण तिने कुरकुर केली नाही, तर नम्रपणे परमेश्वराने तिला जे तिच्या हिस्स्याचे दिले ते तिने ग्रहण केले यालाच आपल्या परमेश्वराने दिलेल्या क्षेत्रात संतुष्ट राहणे म्हणतात

पैशाच्या व्यवहारात विश्वासूपणा :

आपल्या कमाईच्या आत आपल्या ऐपतीप्रमाणे जगणे, कर्जबाजारी होणे टाळणे, पैशाच्या बाबतीत प्रामाणिक राहणे एवढेच पुरेसे नाही तर आपण जो पैसा परमेश्वराने आपणांस दिला आहे त्या पैशाच्या बाबतीत विश्वासू राहणे ही एक महत्त्वाची बाब होय

अनुवाद 8:18 हे वचन आम्हाला सांगते की परमेश्वर आम्हास धन कमविण्याचे सामर्थ्य देतो आणि आपण हे कधीच विसरू नये आपणांस परमेश्वर एखादा भिकाऱ्याच्या कुटूंबातह जन्माला घालू शकला असता आपणास तो मुर्ख किंवा अपंगही करू शकला असता आणि आपण हे कधीही विसरू नये की आपली बुध्दीक्षमता, हुशारी ज्यामुळे आपण कमाई करतो धन कमवितो ती आपली स्वत:ची नसून परमेश्वरानेच आपणांस दिलेली आहे

पैशाच्या बाबतीत विश्वासूपणा म्हणजे सर्वप्रथम हेच लक्षात घेतले पाहिजे की आपण जे काही कमवितो ते सर्व परमेश्वराचेच आहे फŠत त्याचा दशांश नव्हे (जसे जुन्या करारात समजले जाई) परंतु जशी येशूने आम्हाला शिकवण दिलेली आहे त्याप्रमाणे सर्व काही परमेश्वराचे आहे आपले म्हणून असे काहीच नाही आणि म्हणूनच ते सर्व आपण परमेश्वराच्या वेदीवर त्याला परत समर्पित केले पाहिजे आणि तो जे आम्हास परत देतो ते विचारपूर्वक व विश्वासूपणाने आपल्या जगीक गरजांसाठी वापरले पाहिजे

पाच हजारांना भोजन या येशूच्या चमत्कारात आपल्याला देन गोष्टी प्रामुख्याने शिकावयास मिळतात सर्वप्रथम आपली गरज भागविण्यासाठी आम्हाला आपल्याजवळ जे थोडके आहे त्यावर जर परमेश्वराचा आशीर्वाद असेल तर तेच पुरेसे आहे दुसरे म्हणजे, प्रभुला वाया घालणे, व्यर्थ घालवणे आवडत नाही प्रभुने शिष्यांना काही व्यर्थ जाऊ नये म्हणून उरलेले तुकडे गोळा करण्यास सांगितले माझ्या पित्याने आशीर्वादाने इतŠया कमी भाकरी व मासे भरपूर केले असा विचार करून उरलेले येथे पर्वतावर पडून राहू द्या ते तसेच वाया गेले तरी हरकत नाही नाही, त्याने तसे केले नाही प्रभुने आपणांस खूप आशीर्वादीत केले आहे याचा अर्थ असा नाही की आपण निष्काळजीपणाने वाटेल तसा व्यर्थ खर्च करावा

जराशीच खराब झालेली वस्तू आपण फेकून देता का? श्रीमंतांचे चाळे आहेत ते पण सात्विक मनुष्य वस्तूंची दुरूस्ती करून ते परत वापरतो आत्मिकतेचा व अशा बाबींचा काही संबंध नाही असे आपणांस वाटते काय? असे नाही आत्मिकतेचा खचितच अशा वागण्याशी फार मोठा संबंध आहे !

येशूचे शिष्य या नात्याने आपण आपल्या खर्च करण्याच्या सवयीबाबत शिस्तीचे पालन केले पाहिजे कुटूंबात, कुटूंबात प्रमुख या नात्याने, पतीची ही जबाबदारी येते की पैशाचा खर्च कशा रीतीने करावा जास्तीचा व्यर्थ खर्च टाळणे ही त्याची जबाबदारी आहे पत्नीस त्याने समजावून सांगितले पाहिजे की तिची इच्छा असेल तरी अमुक वस्तू तिला घेता येणार नाही कारण ते आपल्या ऐपती बाहेरचे आहे

जो थोडŠयाविषयी विश्वासू राहील तोच बहुतांविषयी विश्वासू असू शकतो हा परमेश्वराचा मूळ सिध्दान्त आहे जर आम्ही थोडŠया गोष्टीत, भौतिक गोष्टीत विश्वासू राहणार नाही, तर परमेश्वर त्याच्या वचनातील रहस्यांचे भांडार आम्हासाठी कसे उघडे करणार त्याच्या स्वभावाचे व त्याच्या पवित्र वचनांचे अदभुत प्रकटीकरण तो आम्हास कसे देईल !

जर आम्ही आध्यात्मिक जीवनात प्रगती करू इच्छितो तर आम्ही वायफळ खर्च करणे, वाया घालविणे थांबविण्यास प्रथम शिकले पाहिजे जर आपणांस परमेश्वराचा विश्वासू सेवक व्हायची इच्छा असेल तर पैशाचा अपव्यय करणे, अनावश्यक वस्तूंची खरेदी करणे टाळा लज्जतदार जेवण, भपकेबाज पेहराव, उच्च राहणी या गोष्टींवर उगाच पैसा खर्च करू नका ज्या वस्तू दुरूस्त करून परत वापरता येतात त्या वस्तू फेकून देऊ नका जर तुम्हाला त्यांची गरज नसेल तर कोणा गरजू व्यŠतीला फुकट देऊन टाका

लूक 14:33 आम्हास सांगते की आमचे म्हणून काही आम्हास ठेवावयाचे नाही अनेक गोष्टी आम्ही उपयोगात आणू शकतो परंतु त्या वस्तूच आमचे सर्वस्व ठरता कामा नयेम्हणून जर काही मूल्यवान असे चोरीला गेले किंवा खराब झाले तर आपण चलबिचल होऊन उगाच त्याबद्दल खेद करीत बसू नये कारण ते आपले नव्हतेच आपण फŠत आपल्या स्वामीच्या मालमत्चेे कारभारी आहोत परमेश्वर आपणांस अनेक गोष्टी देतो यासाठी की आपण ते सर्व त्याच्याच गौरवार्थ वापरले पाहिजे कारण आम्ही या जगात केवळ प्रवासी आहोत

जोपर्यंत आम्ही सर्व काही परमेश्वराखातर त्यागून द्यावयास तयार होत नाही तोपर्यंत शुध्द अंत:करण आपणांस प्राप्त होऊ शकत नाही शुध्द विवेकभाव व शुध्द अंत:करण हया दोन्ही परस्पर वेगवेगळया गोष्टी आहेत पैशाच्या बाबतीत प्रामाणिक राहिल्याने, व्यवहारात प्रामाणिक राहिल्यामुळे आपणास शुध्द विवेक प्राप्त होतो तर पैशांच्या बाबतीत विश्वासू रहिल्याने शुध्द अंत:करण प्राप्त होते आपले अंतर्याम शुध्द असेल, पण तरीसुध्दा आपले मन आपल्या नोकरीच्या बाबतीत, जगीक संपत्तीच्या बाबतीत चिकटून राहिलेले असते कारण पूर्ण अंत:करणाने आपण परमेश्वरावर प्रीती करतो असे आपण म्हणू शकणार नाही

आपल्या मिळकतीतून परमेश्वराला देेेणे

इस्त्राएली लोक आपल्या मिळकतीत 15 प्रतिशत परमेश्वराला देत असत 10 प्रतिशत दशांश आणि बाकी इतर अर्पणाद्वारे ते परमेश्वराला देत दशांश देण्यामागील सिध्दान्ताचे वर्णन अनुवाद 14:22,23 यात आढळून येते आम्ही आपल्या जीवनात सर्व बाबतीत परमेश्वराला पहिले स्थान द्यावे हा दशांशामागील हेतू आहे जेव्हा इस्त्राएली लोक आपला हंगाम गोळा करीत तेव्हा त्यांना परमेश्वराला आपल्या उत्पन्नाचा दशांश द्यावा लागत असे या उद्देशाने की जे काही आम्हाला लाभले आहे ते परमेश्वराकडूनच आहे व आम्ही परमेश्वराला आमच्या जीवनात सर्व बाबतीत प्रथम स्थान देतो व त्याचे दर्शक म्हणून हा दशांश आणतो पण कालांतराने दशांश ही बाब निव्वळ प्रथाच बनून राहिली व ते एक ओझे मानले जाऊ लागले आजही अनेक ख्रिस्ती विश्वासणाऱ्यांत आम्ही हीच वृत्ती पाहतो

नवीन करारात तेच तत्व आम्हास दिसते पैशापेक्षा परमेश्वराला उच्च स्थान, आद्यस्थान दिले पाहिजे पण आपण आता परमेश्वराला किती दिले पाहिजे? नवीन करारात सांगितले आहे की ज्या प्रमाणात प्रभुने आपल्याला दिले आहे त्या परीमानाने आपण प्रभुच्या भांडारात आणावे (1 करींथ 16:2)पण महत्त्वाची गोष्ट ही आहे की जे काही आम्ही देतो ते संतोषाने दिले पाहिजे (2 करिंथ 9:6)

लूक 6:38 वचन आपणास सांगते की आपण जर परमेश्वराला देतो तर परमेश्वर आपणांस ते परत देतो पण आपणांस परत प्राप्त व्हावं या हेतूने आपण देऊ तर आपल्या पदरी निराशाच पडेल कारण परमेश्वर आपल्या अंत:करणाचे हेतू पारखितो, आणि मग कदाचित तुम्हाला परमेश्वराकडून काहीच प्राप्त होणार नाही जे परतीची अपेक्षा न ठेवता संतोषाने परमेश्वराला देतात त्यांनाच परमेश्वर सर्वोत्तम ते देतो

मला अशा एका बंधूबद्दल माहिती आहे ज्याची कमाई मोजकीच होती पण त्याला कशाचीच कधीही कमतरता भासली नाही व तो कधी कर्जबाजारीसुध्दा राहिला नाही त्याला जे काही आवश्यक होते ते सर्व काही त्याच्याजवळ होते त्याच्या हया जीवनाचे रहस्य त्याला जेवहा कोणीतरी विचारले तेव्हा तो म्हणाला, परमेश्वर जे काही मला देतो त्यातून मी माझ्या फावडयाने त्याला परत देतो पण माझ्या हे अनुभवास आले आहे की देवाचा फावडा माझ्या फावडयापेक्षा कितीतरी मोठा आहे ! आम्ही जेव्हा परमेश्वराला देतो तेव्हा परतीत आम्हाला त्याच्याकडून अधिकच प्राप्त होते

2 करिंथ 9:6 हे वचन सांगते, जो हात राखून पेरितो तो त्याच मानाने कापणी करील आणि जो सढळ हाताने पेरितो तो त्याच मानाने त्याची कापणी करील

लोकांमध्ये माझ्याबद्दल असे म्हटले जाते की मी दशांशाविरूध्द प्रचार करतो पण कदाचित त्यांच्या हे लक्षात आले नसणार की मी दशांशापेक्षाही कठीण अशा गोष्टीचा प्रचार करतो आणि ती म्हणजे 100 प्रतिशत देणे, तेही आनंदाने, संतोषाने, हेच येशूनेही शिकविले तो परूशांस नियमशास्त्राप्रमाणे 10 प्रतिशत देण्यास सांगतो (मत्तय23:23) तर पेन्टकॉस्टनंतर नवीन करारात प्रवेश करणाऱ्या शिष्यांस तो सर्वस्व देण्यास सांगतो (लूक 14:33) आणि हेच मी मागील 40 वर्षापासून प्रचार करीत आहे आणि स्वत:च्या जीवनात प्रत्यक्षात आचरणात आणित आहे

जर आम्ही परमेश्वराचा आदर करू तर तो आमचा आदर करील जर प्रथम त्याचे राज्य व त्याची धार्मिकता मिळविण्याचा प्रयत्न करू तर त्याबरोबर आपणांस परमेश्वर जीवनास आवश्यक असलेल्या इतर सर्व गोष्टीही देईल (मत्तय 6:33) आपणास वाटेल ते जे पाहिजे ते देण्यास परमेश्वर काही मूर्ख नाही, आपल्या जगीक आईवडिलांपेक्षा तो निश्चितच कितीतरी अधिक बुध्दिमान आहे पण तो विश्वासू आहे आणि आपल्याला ज्या गोष्टी आवश्यक आहेत ते सर्व देण्यात, आपल्याला काय हवे आहे व आपल्याला कशाची गरज आहे, काय आवश्यक आहे या दोन्ही बाबतीत बराच फरक आहे फिलिपै 4:19 वचनात हे अभिवचन आहे की, परमेश्वर तुमची सर्व गरज पुरवील

आम्ही देण्याच्या बाबतीत समंजस असावयास शिकले पाहिजे अनेक गरीब लोक विश्वासूपणाने देतात, पण समंजसपणे द्यावयास ते चुकतात एखादे कार्य परमेश्वराचे कार्य आहे असे समजून ते आपले दान देतात पण त्यांच्या पैशाचा उपयोग करून एखादा अविश्वासू ख्रिस्ती सेवक चैनीत जीवन जगत असतो असे गरीब लोक देण्याच्या बाबतीत प्रामाणिक असतील, पण बुध्दिमान मात्र नाहीत आमचा पैसा कोठे जात आहे त्याचा उपयोग कसा होत आहे हे आम्ही समजून घेतले पाहिजे

गरीबांना देण्याविषयी

गलती 6:10 मध्ये आपणांस सांगण्यात आले आहे की, आपण सर्वाचे व विशेषत: विश्वासूबंधूचे बरे करावे सर्वत्र आपले जे गरीब विश्वासबंधू आहेत त्यांना मदत करण्याची त्यांचे भले करण्याची जबाबदारी आपणा सर्वांवर आहे पण आपण येथे ही सावधगिरी बाळगली पाहिजे की नाही तर आपल्या मंडळीत उदार लोकांद्वारे मिळणारी आर्थिक व इतर मदत प्राप्त करण्यासाठी, आर्थिक मदतीच्या लालचीने येणाऱ्या लोकांची गर्दी उसळेल ज्यांचा उद्देश फŠत मिळविणे हाच असेल आपल्या भारतासारख्या गरीब देशांत अशा प्रकारचा धोका टळण्याचा एकच उपाय हा आहे की स्थानीय मंडळीमध्ये विश्वासबंधू म्हणविणाऱ्या प्रत्येकाने आपला विश्वासूपणा सिध्द करून दाखवावा नाही तर, खऱ्या शिष्यांऐवजी पराजीवी लोकांचा भरणा आमच्या मंडळीत वाढेल

प्रेकृ 4:34 मध्ये आपण वाचतो की सुरूवातीच्या ख्रिस्ती लोकांत एकही दरिद्री नव्हता किंवा त्यातील एकालाही उणे नव्हते कारण त्यांचे सर्व समाईक होते म्हणजे श्रीमंत गरीबाला मदत करीत आणि कोणी श्रीमंताला सŠती करीत नसे, तर ते स्वेच्छेने व अंत:करणापासून गरीब विश्वासबंधूची मदत करीत

परंतु गरीबांची मदत कशी करावी या बाबत अनेक विश्वासणाऱ्याना ज्ञान नसते ते अज्ञानासारखे, मुर्खासारखे दैहिक उदारतेने अपात्र लोकांना मदत करतात याचा परिणाम, प्रभुच्या पैशाचा अपव्ययच होत नाही तर परोपजीवी (दुसऱ्यांच्या परोपकारावर जगणारे) लोकांचीच मंडळीत वाढ होत जाते जे फŠत उदार श्रीमंतानी दिलेल्या मदतीच्या अपक्षेनेच मंडळीत सामिल होतात कधी कधी हे श्रीमंत लोक स्वस्त प्रसिध्दीसाठी उदारहस्ते या गरीबांना देतात यासाठी की या गरीबांना सतत त्यांचाच पदर धरून रहावे, जर थोडी फार मदत केली गेली आणि ते सुध्दा अधून मधून तर हे एवढे गंभीर होणार नाही पण जेव्हा ही तुम्ही मंडळीत एखाद्याला मोठी रŠकम, किंवा नियमित मदत देऊ इच्छिता तेव्हा त्या मंडळीच्या एखाद्या समंजस वडिलांस विचारून त्याचा सुज्ञ सल्ला घेतल्यानंतरच केले तर ते अधिक बरे होईल कारण मंडळीतील वडिलांना मंडळीत खरोखर गरजवंत कोण आहे किंवा कोणाला जास्त गरज आहे याची अधिक माहिती असते व ते आपल्यापेक्षा या बाबतीत निश्चितच सुज्ञ असतात

प्रारंभिक मंडळीतील ख्रिस्ती लोक अधिक नम्र होते व त्यांना माहीत होते की या बाबतीत पण अधिक जाणते नाही, म्हणून त्यांनी सुज्ञतेने आपली संपत्ती प्रेषितांच्या पावलावर आणून टाकली यासाठी की त्यांनी ते गरीबांस वाटून द्यावे परंतु प्रेषितांनी त्यांच्यातील एकाही भेटीला स्वत: स्पर्श केला नाही पेत्र व योहान यांच्याकडे लक्षावधी रूपये येत असत तरीही ते इतŠया विश्वासूरित्या तो पैसा गरजवंतांकडे हस्तांतरित करीत म्हणूनच ते मंदिराच्या सुंदर नामक दरवाज्याजवळ असलेल्या भिकाऱ्याला म्हणू शकले, सोने रूपे आमच्याकडे नाही, सर्व पैसा त्यांच्या हस्ते जात असे, पण त्यांनी तो आपल्या हातास चिकटू दिला नाही आणि यामुळेच पवित्र आत्म्याचा अभिषेक जीवनाच्या अंतिम क्षणापर्यंत त्यांच्यावर होता पण आजची कथा व तिची व्यथा वेगळीच आहे आज प्रचारकांच्या हाताला अधिकाधिक पैसा चिकटलेला आपणास दिसतो जो त्यांच्याकडे इतरांसाठी येतो

आपणास जे उधार मागतात त्यांना देण्याच्या बाबत काय? मला आठवते मी नेव्हीमध्ये (नौकादलात) होतो तेव्हा एक स्थानीय मंडळीतील विश्वासणारा मजकडे उसणे पैसे मागायला आला परमेश्वराचे वचन मत्तय 5:42 मध्ये म्हणते, जो तुझ्याजवळ मागतो त्याला दे व जो तुजपासून उसणे घेऊ पाहतो त्याला पाठमोरा होऊ नको ! तो मनुष्य मला म्हणाला की तो माझे पैसे पुढच्या महिन्यातच परत करील म्हणून मी त्याला जितके पैसे हवे होते तितके दिले परंतु पुढील महिन्यांत तो ते परत करू शकला नाही, उलट त्याने मला अजून पैसे मागितले मी त्यावेळेस नौकादलात असल्यामुळे मला चांगला पगार होता व माझी राहणी साधी होती त्यामुळे मजजवळ भŠकम पैसे असत मी त्याला अजून पैसे दिले परत पुढच्या महिन्यात तो पुन्हा आला व मजजवळ त्याने परत पैसे मागितले काही दिवसानंतर तो विश्वासणारा विश्वासापासून मागे घसरला व दारू पिऊन आपले पैसे उडवू लागला मी जेव्हा हे पाहिले तेव्हा मी त्याला जाऊन म्हटले की जर तुजजवळ अशा रीतीने सैतानाला देण्यासाठी पैसे असतील तर तू माझे उसणे घेतलेले पैसे मला परत कर म्हणजे ते मला परमेश्वराच्या कार्यासाठी देता येतील हे ऐकून त्याला खूप राग आला व तो उलट मलाच दोष देत म्हणू लागला की मीच त्याला छळत आहे मी शेवटी त्याला पैसे परत मागणे सोडून दिले

यानंतर मी प्रभुजवळ विचारले की याबाबतीत माझे कुठे चुकले आणि प्रभुने मला माझी चूक दाखवून दिली प्रभु मला म्हणाला, तुला वाटले, तुझा पैसा तुझ्या स्वत:चा आहे आणि तू वाटेल तसा तो वापरू शकतोस पण खरे पाहिले असता तुझा पैसा माझा आहे आणि तो वापरण्याअगोदर, त्या व्यŠतीला ते उसणे देण्याअगोदर तू माझा सल्ला घ्यावयास हवा होता

जर कोणी मजजवळ दहा हजार रूपये ठेवले असते व तुम्हास हे माहीत पडल्यावर तुम्ही मजकड येऊन म्हणाला असता की त्याच्यातून मला काही उसने द्या, तर मी तुम्हास म्हटले असते की मला ज्याचा पैसा आहे त्याची आधी परवानगी घ्यावी लागेल मी त्याच्या परवानगीवाचून तुम्हाला त्यातील काहीही देऊ शकत नाही कारण तो माझा पैसा नाही पण वरील बाबतीत मी तसे केले नव्हते कारण मी समजलो नव्हतो की माझा पैसा खरे पाहिले असता प्रभुचा पैसा आहे जर मी लूक 14:33 प्रमाणे माझे सर्वस्व प्रभुला दिले असते तर प्रभुच्या आज्ञेप्रमाणे मी त्या व्यŠतीला स्पष्ट म्हणू शकलो असतो की माझा पैसा प्रभुचा आहे व मला प्रभुला याबाबत विचारणे आवश्यक आहे पण त्यावेळी मी यांत्रिकरित्या बायबल वचनाचे नुसते शब्दश: पालन केले आणि परमेश्वराचा पैसा गमावून बसलो सैतानानेही एकदा परमेश्वराचे वचन सांगितले होते मी एका वचनाची दुसऱ्या वचनाशी तुलना करून पहावयास हवे होते

आपण गरजवंताची गरज पुरविण्यासाठी त्यांना अवश्य दिले पाहिजे पण प्रत्येक वेळी आपण प्रभुला विचारून त्याचा सल्ला घ्यावयास हवा आम्ही परमेश्वराच्या मुखातून निघणाऱ्या प्रत्येक वचनाने जगले पाहिजे जर अशी व्यŠती आपणास भेटते की जी खरोखरच गरजवंत आहे, तर आपण प्रभुचे मार्गदर्शन प्रार्थनेद्वारे शोधले पाहिजे तेव्हा परमेश्वर आपल्या अंत:करणात, आपल्या आत्म्यामध्ये आपल्या आत्म्याद्वारे खात्री करून देईल की आपण त्याची आर्थिक मदत करावी किंवा नाही नाहीतर काय माहीत, एखादे वेळी आपल्याला मदत मागणारी व्यŠती एखाद्या उधळा पुत्र असू शकतो, ज्याला परमेश्वर डुकरांमध्ये शिस्त लावत असणार आणि अशा वेळेस त्याला आपण मदत करू तर आपण त्याच्या स्वर्गीय पित्याच्या घराकडे जाण्याच्या मार्गात अडथळा निर्माण करू आणि ती खऱ्या अर्थाने मदत अशी होणारच नाही

परमेश्वराचा धन्यवाद असो की आपण नियमशास्त्राधीन नाही, त्यातील कडक नियमांचे, कायद्यांचे पालन करण्याची आपणास गरज नाही पण आपल्याला पवित्र आत्म्याचे मार्गदर्शन उपलब्ध आहे जो प्रत्येक परिस्थितीत आपले सामर्थ्ययुŠत पध्दतीने सहाय्य करू शकतो व आपण काय करावे आणि काय करू नये याबद्दल आम्हास मार्गदर्शन करू शकतो

संपूर्ण वेळ काम करणारा ख्रिस्ती सेवक

1 करींथ 9:14 आपणास सांगते की प्रभुने असे नेमिले आहे की सुवार्तिकांनी सुवार्तेवर आपली उपजीविका करावी पण पुढे वचन 1518 मध्ये पौल म्हणतो की तो अशा प्रकारच्या सहाय्याची स्वत:साठी अपेक्षा करीत नाही कारण ती स्वत:ची उपजीविका कमाविण्यासाठी स्वत: काम करून सुवार्ताप्रचार करीत असे यामुळेच तो करींथ येथील ख्रिस्ती मंडळीला प्रभुसाठी द्यावयास प्रोत्साहीत करतो व म्हणतो की त्यांनी गरीब गरजवंत ख्रिस्ती लोकांना आपल्या पैशांनी मदत करावी कारण त्याने स्वत:करीता त्यांच्याकडून कधी आर्थिक मदत मागितलेली नव्हती

आपण येशूला किंवा त्याच्या शिष्यांना स्वत:करिता व आपल्या सेवेकरिता आर्थिक सहाय्य मागतांना कधीच पाहत नाही त्यांनी केवळ गरीबांना मदत करण्यास सांगितलेले आपण पाहतो (मार्क 10:12, योहान, 13:29, 2 करींथ 8 व 9 अध्याय, गलती 2:10) पैशांच्या बाबतीत शिष्यत्वाचा हाच मार्ग आहे

या संदेशाची पूर्णवेळ सेवा करणाऱ्या ख्रिस्ती सेवेकऱ्यांस अत्यंत गरज आहे कारण त्यांच्यापैकी अनेक जण असे आहेत की जे निर्लज्जपणे विश्वासणाऱ्यांना पैसे मागतात व त्यांनी त्यांच्या सेवेसाठी व त्यांच्या स्वत:साठी आर्थिक मदत करावी म्हणून विश्वासणाऱ्यांवर दबाव आणतात आणि त्यांची मजल इथपर्यंत जाते की ते म्हणतात की जर त्यांना तशी आर्थिक मदत केली नाही तर परमेश्वर त्यांना शिक्षा करील हा परमेश्वराचा मार्ग नव्हे परमेश्वराच्या मार्ग तर हा आहे की आपण आपला वेळ, शŠती इतरांना पाणी पाजण्यात (इतरांची काळजी घेण्यात) खर्च करतो, आणि मग परमेश्वर आपली काळजी घेतो (नीतिसुत्रे 11:25) हा परमेश्वरावरील विश्वासाचा मार्ग आहे जेथे आम्ही परमेश्वरावर विसंबून राहतो मनुष्यावर नव्हे

मी भारतीय नौकादलात नोकरी करीत असताना नौकादलात मला पगार देत असे व माझ्या भौतिक गरजा पुरवीत असे मला माझ्या आर्थिक मदतीकरिता इतरांजवळ जाऊन पैसे मागण्याची गरज नव्हती आमच्या परमेश्वर या नौकादलापेक्षा किंवा इतर मालकांपेक्षा श्रेष्ठ नव्हे काय? जर आम्ही खरोखर सर्वशŠतीमान परमेश्वराचे सेवक आहोत तर आम्हाला मर्त्य मानवाकडून पैसे मागण्याची का गरज भासावी? जेव्हा आम्ही इतर विश्वासणाऱ्यांकडून पैसे मागतो तेव्हा हा आमच्या परमेश्वराच्या प्रतिष्ठेचा अपमान आहे परमेश्वराच्या सेवकांनी मनुष्यावर नव्हे तर त्याच्यावर अवलंबून रहावे परमेश्वर याबाबत ईर्ष्यावान आहे

मला एक उदाहरण देऊ दया अशी कल्पना करा की एखादा पाश्चिमात्य व्यŠती छानसा सूट घालून तुमच्या घरी येतो आणि मी युनायटेड स्टेटस्‌ ऑफ अमेरिकेचा राजदूत आहे असे म्हणून आपला परिचय करून देतो मग लगेच हे म्हणतो की आमचा देश आर्थिक अडचणीतून जात आहे व त्याच्या देशाकरिता आपण थोडी फार आर्थिक मदत मिळावी म्हणून तो तुम्हास विनंती करतो तुम्ही काय विचार कराल? तुम्हास एकदम वाटेल की हा कोणी थापाडया माणूस दिसतो जो तुम्हास ठकवू पाहत आहे का? कारण तुम्हाला हे नŠकी माहित आहे की युनायटेड स्टेट्‌स ऑफ अमेरिका हा असा देश आहे की जो आर्थिक मदतीसाठी घरोघरी लोकांकडून अशी भिक मागण्यासाठी आपल्या राजदूताला कधीच पाठविणार नाही इतŠया हलŠया व खालच्या स्थराला हा देश जाऊच शकत नाही

आता ही कल्पना करा की एखादी व्यŠती तुमच्या घरी येते किंवा तुम्हाला आपले मासिक पाठवून, मी प्रभु येशू ख्रिस्ताचा राजदूत आहे असा परिचय करून देतो तो पुढे म्हणतो की परमेश्वराच्या राज्यात सध्या पैशाची फार कमी आहे आणि म्हणून आपण पैशाची मदत करून परमेश्वराला या पेचातून सोडवा, मग कितीही शुल्लक मदत का होईना त्याच्या कार्याकरिता द्या तुम्ही त्याच्यावर विश्वास करीता का? कारण अमेरिकेच्या सरकारपेक्षा परमेश्वराचे राज्य तुम्ही कमी लेखता हे सत्य आहे दु:खद सत्य! आणि हेच कारण आहे की मोठया आत्मविश्वासाचा आव आणून मी परमेश्वराचा सेवक आहे असे ठामपणे सांगून हजारो विश्वासणाऱ्यांना मुरळ घालून फसविणारे असे अनेक परमेश्वराचे सेवक म्हणविणारे आहेत

अशा कित्येक तथाकथित परमेश्वराच्या सेवकांनी परमेश्वराच्या राज्याला इतŠया खाली स्थरापर्यंत आज आणून ठेवले आहे ही अत्यंत लज्जास्पद बाब आहे आणि हे यामुळेच की पैशाच्या बाबतीत ते अद्याप येशूचे खरे शिष्य झालेले नाहीत आणि म्हणूनच ते इतरांनाही पैशाच्या बाबतीत येशूचे शिष्य बनवू शकत नाहीत

आजकाल असे कित्येक प्रचारक आहेत ज्यांनी बायबल पाठशाळा व अनाथालय काढलेले आहेत ते इतरांना मदत करण्यासाठी नव्हे तर स्वत: मोठा पगार उकळण्यासाठी आणि त्यांच्या कुटूंबाला उच्च राहणीमान ठेवता यावे म्हणून पैसा कमविण्यासाठी आणि सर्वशŠतीमान डॉलर्स आपल्या झोळीत खेचता यावेत म्हणून आपल्या सेवेच्या यशाचा मोठा गौरवास्पद अहवाल ते बातमीपत्रकातून अगदी नियमितपणे परदेशात पाठवीत असतात! आपल्या भारत देशातील अनेक सेवकांनी अशा प्रकारे पैशाच्या नादी लागून स्वत:चा नाश करून घेतला आहे

परमेश्वराच्या कार्याकरिता दिलेला पैसा हा जगातील सर्वात पवित्र असा पैसा आहे आणि त्यातून जर तुम्ही, स्वत:च्या किंवा स्वत:च्या कुटूंबाच्या व्यŠतगत लाभासाठी धेतो, (तसा तो पैसा त्या कामाकरीता दिला गेल्याचा उल्लेख नसताना) तर आपण फार गंभीर धोŠयाच्या स्थानी उभे आहोत अनंतकाळचा विनाश आमच्या वाटयाला आहे आम्ही वाटीभर मसुरीच्या वरणासाठी जेष्ठपणाचा हŠक गमावून बसणार आहोत

आज ख्रिस्ती सेवकांनी काटकसरीने जगण्याची अत्यंत गरज आहे मितव्ययी, काटकसरी असणे हाही पैशाच्या मोहापासून दूर राहण्याचा एक भाग आहे मी असे ख्रिस्ती कामकरी पाहिले आहेत की ते आपला पगारी पैका तर काटकसरीने वापरतात पण तेच जर मिशनचा पैसा म्हटला की त्याची उधळपट्‌टी करतात अमेरिकेतील काही गरीब विधवा आपली दमडी न दमडी वाचवून भारतातील प्रभुच्या कार्याकरिता पाठवितात आणि भारतीय ख्रिस्ती तोच पैसा स्वत:ची गडेगंज घरे बांधण्यासाठी, चटकमटक जेवणासाठी खुशाल खर्च करतात हा अविश्वासूपणा होय आणि हेच मुख्य कारण आहे की अशा ख्रिस्ती कामकऱ्यांकडे परमेश्वराचा संदेश सांगण्यासाठी दमदार अशी वाणी नाही

आज भारतीय मंडळयात संदेष्टयाची, देवसंकल्प निवेदकांची का कमतरता आहे? परमेश्वराला या एका अब्ज जनसंख्येच्या देशाची काळजी नाही म्हणूनच का त्याने या दिवसात आपल्या या देशात आपले संदेष्टे पाठविलेले नाहीत? परमेश्वराला निश्चितच भारताची काळजी आहे आणि त्याने आपले संदेष्टे होण्याकरिता पुष्कळांना या देशात पाचारण देखील केलेले आहे पण बहुतेकांनी आपला संदेष्टे होण्याचा वारसाहŠक पैशाखातर धनदेवतेला विकून टाकला आहे व ते बालामाच्या मार्गाने आणि गेहजीच्या मार्गाने गेले आहेत आणि परिणाम हा की आज Šवचितच कोणी खरा असा संदेष्टा उरला आहे

भारतीय ख्रिस्ती मंडळीने आता स्वत:च्या पायावर उभे राहणे शिकावे याची अत्यंत गरज आहे आणि यासाठी परमेश्वर कदाचित एक दिवस भारतात ख्रिस्ती कार्याकरिता येणारा सर्व परदेशीय पैसा बंद करणार आहे आणि जर परमेश्वराने असे केले तर जे भाडोत्री मोलकरी आहेत ते उघडकीस येतील कारण ते आपले कार्य सोडून पळ काढतील आणि कदाचित मग, नंतर खरे संदेष्टे उदयास येतील व ख्रिस्ताच्या मंडळीचे पूर्ण रचनात्मक कार्य पूर्णतेस येईल आणि आपल्या या देशात परमेश्वराचे नाव खऱ्या अर्थाने गौरविले जाईल

जर परमेश्वराने आपणास पूर्ण वेळ सेवेकरी होण्यास पाचारण केले आहे तर ही खात्री करून घ्या की तुम्ही परमेश्वराचे सेवक म्हणून टिकून राहाल आणि कधीही मानवाचे सेवक बनणार नाही जेव्हा श्रीमंत लोक तुम्हाला व्यŠतगत पैसा देतील किंवा दाने देतील तेव्हा परमेश्वराच्या संदेशात भेसळ करून, त्यात समझौता करण्याचा मोह होण्याची फार शŠयता आहे कारण पैसा घेतल्यानंतर तुम्ही अशा श्रीमंतांना मुळीच दु:खविणार नाही याची काळजी घ्याल 1 करींथ 7:21 आणि 23 या वचनात लिहिले आहे की तुम्ही मोलाने विकत घेतले आहात, यासाठी मनुष्यांचे दास होऊ नका अनेक विश्वासणारे आपणांस त्यांच्या देणग्याद्वारे आपले गुलाम बनविण्याचा प्रयत्न करतील आणि म्हणून अशांपासून सावध रहावे

इतर क्षेत्रात

अनेक क्षेत्रांपैकी एक क्षेत्र ज्यांत अनेक ख्रिस्ती विश्वासणाऱ्यांची, त्यांच्या विश्वासाची व विश्वासूपणाची परीक्षा होते ते म्हणजे, जेव्हा आपले ख्रिस्तीतर बांधव त्यांच्या धार्मिक सणसोहळयासाठी आपल्याकडे वर्गणी मागण्यास येतात ख्रिस्ताच्या शिष्यांनी नम्रपणे व आदराने, पण खंबीरपणे त्यांस उत्तर देऊन सांगावे की गरीबांना मदत करण्याची बाब असती त्यांनी आनंदाने अशा कामासाठी वर्गणी दिली असती पण ख्रिस्तीतर सणांसाठी ते वर्गणी देऊ शकत नाहीत कारण ते त्यांच्यावर विश्वासच करीत नाहीत कधी कधी अशा प्रकारचा नाकार काही ठिकाणी विश्वासणाऱ्यांसाठी धोŠयाचाही असू शकतो पण अशा परिस्थितीत ख्रिस्ती शिष्यांनी सुज्ञ वागावे कोणत्याही किंमतीवर आपल्या प्रभुचा त्याने नाकार करू नये पण एखादा चोराप्रमाणे जर त्यांचे पैसे हिसकाविण्याचा प्रयत्न केला तर आपण स्वत:स दोषी मानू नये कारण परमेश्वर सर्व परिस्थिती जाणतो

दुसरे क्षेत्र जिथे आपण पुष्कळदा अशा समस्यांना तोंड देतो ज्यावेळी आम्हाला एखाद्या गोष्टीची मंजूरी प्राप्त करण्यासाठी किंवा लायसेन्स मिळविण्यासाठी सरकारी अधिकाऱ्यांस पैसा देण्याची गोष्ट येते या विषयावर पुष्कळ प्रचारक बोलत नाहीत या भीतीने की लोकांत त्यांची अति पवित्र म्हणून प्रतिष्ठा धोŠयात येईल पण या विषयावर स्पष्ट बोलण्याची आज अत्यंत गरज आहे कारण ख्रिस्ती लोकांना आज आपल्या देशात या समस्येला रोज तोंड द्यावे लागते म्हणून काही सल्ला मी याबाबत आपणास देऊ इच्छितो की ज्यामुळे फाजिल विवेकाच्या टोचणीचे व दोषांचे ओझे आपल्या खांद्यावरून सारले जाईल

तीन प्रकारच्या पातळीवर लोक जगू शकतात जसे आपण 1 करींथ 6:12 आणि 10:23 मध्ये वाचतो :

1. बेकायदेशीर जेथे अधार्मिकता कार्यरत असते
2. कायदेशीर म्हणजे धार्मिकतेच्या अगदी किमान पातळीवर
3. हितकारक ही विश्वासाची सर्वोच्च पातळी होय

आता हे स्पष्टच आहे की आपण कधीही बेकायदेशीर असे करू नये म्हणजे खालच्या स्थरावर जाऊन नियमाबाहेरचे काहीही कधीच करू नये

आणि म्हणून आपण कोणत्याही अनैतिक कामासाठी पैसा देऊ नये हे सरकारला किंवा एखादा संस्थेला ठकविणे होईल व जो पैसा आपण देऊ तो लाच ठरेल

पण समजा एखादा अधिकारी तुम्हाला अगदी कायद्यानुसार असलेल्या गोष्टीसाठी पैसे मागतो आणि नेहमीची दगदग व येणे जाणे टाळण्यासाठी तुम्ही तो पैसा त्याला देता तेव्हा तुम्ही कोणाला ठकवित नाही तुम्ही स्वेच्छेेन स्वत:चा तो पैसा देत आहात, आपण हॉटेलात टीप देतो त्यासारखे किंवा अधिक स्पष्टरित्या म्हणाल तर, एखादा डाकू जर तुमच्या छातीवर बंदूक रोखून तुम्हाला पैसे मागतो तेव्हा तुम्ही आपला जीव वाचविण्यासाठी त्यास जवळचे पैसे देता तसे हे आहे फरक एवढाच की बंदुकीऐवजी, एक सरकारी अधिकारी तुमच्यापुढे निर्वाणीची अट ठेवतो ! ही भरदिवसा केलेली लूटच आहे पण तुम्ही कमीत कमी स्वत:च्या फायद्यासाठी अनैतिक, अनियमित कार्य करण्यासाठी त्याला तो पैसा देत नाही व कोणाचीही फसवणूक करीत नाही

धडा 4

शिष्यत्व आणि मंडळीचे सेवाकार्य

येशूचा शिष्य हा एकटा भटकणारा किंवा एकटाच सेवा करणारा असू शकत नाही त्याला नेहमीच त्याच्या स्थानीय मंडळीच्या इतर शिष्यांच्या सहभागितेत व सहवासात राहण्याची गरज आहे

येशूने म्हटले आहे की त्याच्या शिष्यांची ओळख म्हणजे त्यांची एकमेकावरील प्रीती (योहान 13:35) आणि जेव्हा शिष्य इतर शिष्यांच्या सहवासात राहतील तेव्हाच हे शŠय आहे म्हणून एकाकी शिष्य ही कल्पनाच शŠय नाही

योहान 12:24 मध्ये म्हटले आहे की जो गव्हाचा दाना जमिनीत पडून मरत नाही तो एकटाच राहील पण जो दाणा मरतो तो बहुत फळ देतो: असा शिष्य एकतर आपल्यासारखे आणखी शिष्य शोधून काढील व त्यांच्या सहवासात वाढेल किंवा स्वत: आपल्यासारखे आणखी शिष्य बनवून एका स्थानीय मंडळीची स्थापना करील जी येशूच्या मंडळीचे खरे स्वरूप दर्शवील आणि शिष्य अशाच स्थानीय मंडळीचा एक घटक असला पाहिजे तुम्ही जर एकटेच आहात तर त्याला एकच कारण हे आहे की तुम्ही जमिनीत पडून स्वत:ला मेला नाही

परमेश्वराचे भय

नवीन करारात मंडळी म्हणजे परमेश्वराचे घर, जे परमेश्वर स्वत: बांधत आहे असे चित्र मांडलेले आहे नीतिसुत्रे 24:3 मध्ये म्हटले आहे की सुत्त्ज्ञतेने घराची उभारणी होते

पवित्रशास्त्र वचनाचा नुसता अभ्यास करून शिष्य सुज्ञ बनत नाही अभ्यासामुळे त्याच्या ज्ञानात मात्र भर पडते पण बायबल सांगते की परमेश्वराचे भय हाच ज्ञानाचा आरंभ होय (नीतिसुत्रे 9:10) म्हणून परमेश्वराचे भय ख्रिस्ती जीवनाची जणू मुळाक्षरेच आहेत

याकोबाचे पत्र 3:17 आम्हाला सांगते की वरून येणारे ज्ञान हे प्रथमत: शुध्द असते म्हणून ख्रिस्ताच्या शरीराची म्हणजेच मंडळीची उभारणी करणाऱ्यांनी सुरूवातीलाच परमेश्वराचे भय म्हणजे काय हे शिकले पाहिजे आणि मग दुसऱ्यांस तेवढयाच आत्मविश्वासाने त्यांना ते सांगता आले पाहिजे या मी तुम्हास परमेश्वराच्या भयाविषयी शिकवितो (स्तोत्र 34:10)

आपण आपल्या पवित्रशास्त्र सिध्दांताच्या बिनचूकतेवर, शिकवणींवर, भावनात्मक अनुभवांवर, स्तुती व भŠती या विषयांवर, सुवार्ताप्रसार, अशा सारख्या अनेक विषयांवर भर देतो पण जर परमशेश्वराचे भय हा पायाच जर मांडण्यात आला नसेल तर जी इमारत तुम्ही शेवटी उभारणार आहात तीच मुळी एके दिवशी कोसळून जाणार आहे

ख्रिस्ती मंडळींची रचना कार्यक्रम, अर्थव्यवस्था, पैसा, मानवी धोरण किंवा या जगातील कोणत्याही व्यापारकौशल्यांमुळे होत नाही या जगीक सिध्दातानुसार उभारण्यात आलेले ख्रिस्ती कार्य, सेवा ही मानवी दृष्टीस कदाचित भपकेबाज दिसत असेल, पण जेव्हा परमेश्वर अग्नीद्वारे त्यांची पारख करील तेव्हा असे आढळून येईल की हे तर लाकूड, गवत व पेंढाच असे होते (1 करींथ 3:1115)

परमेश्वराच्या भावनेची सर्वप्रथम उठून दिसणारी महत्त्वाची गोष्ट म्हणजे आत्मपरीक्षण होय (1 पेत्र 4:17) परमेश्वराच्या समक्षेत जीवन जगण्याच्या परिणाम म्हणजे आत्मपरीक्षण होय यशया, इयोब, योहान हे जेव्हा परमेश्वराच्या समक्षतेत आलेत, जेव्हा त्यांनी परमेश्वराच्या सान्निध्याचा अनुभव घेतला तेव्हा त्यांना आपल्या विफल दशेची व पापांची जाणीव झाली व आपण काहीच नाही हे त्यांस कळून आले (यशया 6:5, इयोब 42:5,6, प्रकाशित वाŠय 1:17)

जेव्हा आदाम व हवेने परमेश्वराच्या पावित्र्याचे उल्लंघन केले, तेव्हा त्यांना एदेन बागेतून घालवून देण्यात आले आणि जीवनाच्या झाडाचे रक्षण करण्यासाठी ज्वालारूपी तलवार व करूब परमेश्वराने नियुŠत केले हे जीवनाचे झाडअनंत जीवनाचे (ईश्वरीय स्वभावाचे) दर्शक आहे जे देण्यासाठी प्रभु येशू या जगात आला ज्वालारूपी तलवारवधस्तंभाचे दर्शक आहे ज्याद्वारे आम्ही हया ईश्वरीय जीवनात सहभागी होण्यापूर्वी आपल्या स्व ला मारून टाकतो हे सत्य आहे की ती तलवार प्रथम येशूवर पडली पण त्यावेळी आम्हीही त्याजबरोबर त्यांनी विकार व वासना हयांच्यासह देहस्वभाव वधस्तंभावर खिळला आहे (गलती 5:24)

करूबांसारखे मंडळीचे जे वडील आहेत त्यांनी तलवार हाताळली पाहिजे आणि ईश्वरीय जीवनात सहभागी होण्याचा, शाश्वत जीवन प्राप्त करून घेण्याचा एकमेव मार्ग म्हणजे देहस्वभावाचे मरण हा प्रचार त्यांनी केला पाहिजे परमेश्वराची सहभागिता प्राप्त करून घेण्याचा मार्ग हा तलवारीच्या धारेवरूनच जातो आज ही तलवार परजली जात नाही म्हणूनच कित्येक मंडळया या ऐहिक जगाशी तडजोड करणाऱ्या लोकांनी भरलेल्या आहेत व ख्रिस्ताच्या शरीराचे असे काहीच त्यांच्यातून प्रगट होत नाही

गणना 25:1 मध्ये आपण वाचतो की एकेवेळी इस्त्राएल लोक मवाबी कन्यांशी व्यभिचार करू लागले एका इस्त्राएली पुरूषाने तर एका मवाबी स्त्रीस सरळ आपल्या तंबूत आणले (वचन 6) पण एका याजकाने त्या दिवशी इस्त्राएल राष्ट्रास नामशेष होण्यापासून वाचविले फिनहास हे त्याचे नांव परमेश्वराच्या प्रतिष्ठेविषयी तो इतका आवेशी झाला की लगेच त्याने आपल्या हातात बरची घेऊन सरळ त्या पुरूषाच्या तंबूत प्रवेश केला आणि तो पुरूष व ती स्त्री या उभयताच्या पोटात भोसकून त्यांस ठार केले (वचन 7,8) तेव्हा परमेश्वराने मरी थांबविली (वचन 9) पण तोपर्यंत 24000 इस्त्राएली लोक मृत्युमुखी पडले होते मरी इतŠया झपाटयाने पसरत होती की जर त्या एका करूबाने त्या दिवशी आपली तलवार चालविली नसती तर मरीने संपूर्ण इस्त्राएलची छावणी नष्ट झाली असती

प्रत्येक ख्रिस्ती मंउळीत अशी तलवार बाळगणाऱ्या करूबाची किती निकडीची गरज आहे हे आपणास यावरून समजून आले का ?

ख्रिस्ती क्षेत्रात आज झपाटयाने मरी पसरत आहे, कारण त्यांच्यात आज तलवार कशी चालवावी हे जाणणाऱ्या फिनहासांची कमतरता आहे मनुष्यांना खुष करणाऱ्या आणि मिद्यान्यांवर प्रेम करा असा आम्हास वारंवार गळ घालणाऱ्या वडिलांची व प्रचारकांची आज भरमार झाली आहे आपण मंडळीत तलवार का चालवू नये याचे समर्थन करणारे शेकडो वाद सैतान आज आम्हापुढे निर्माण करील त्या वादांच्या पुष्टीसाठी तो पवित्र शास्त्रातील वेगवेगळया वचनांचा पुरावाही आमच्यापुढे मांडील जेव्हा त्याने येशूची अरण्यात परीक्षा घेतली होती तेव्हा त्याने असाच परमेश्वराच्या वचनांचा पुरावा देण्याचा प्रयत्न केला होता

फिनहासाला तलवार चालवून व्यŠतगत काय लाभ घडणार होता ? काहीच नाही ! उलट त्याला बरेच काही गमवावे लागले असेल तो दयाळू व सौम्य नाही हीच त्याची बदनामी झाली असेल आणि ज्या व्यŠतीला त्याने मारले होते त्याच्या नातेवाईकांकडून, मित्रांकडून चुगल्या चहाडया, चर्चा यांचा त्याला सामना करावा लागला असेल त्यांचा रोष त्याला ओढवून घ्यावा लागला असावा पण परमेश्वराच्या पवित्र नामाच्या आवेशाने, त्याच्या गौरवाच्या आवेशामुळे प्रेरीत होऊन फिनहासाने ते कृत्य केले, आणि परमेश्वराने त्याच्या हया कृत्यावर आपल्या मंजुरीचे शिŠकामोर्तब करून म्हटले फिनहास हयाने माझ्या ईर्ष्येने ईर्ष्यायुŠत होऊनइस्त्राएल लोकांवरला माझा संताप दूर केला (गणना 25:11) परमेश्वर त्याहीपुढे जाऊन म्हणतो यास्तव मी त्याच्याशी माझा शांतीचा करार करतो, कारण तो परमेश्वरासाठी ईर्ष्यायुŠत झाला आणि पुढे तो असेही म्हणतो त्याच्याकरिता व त्याच्या मागून येणाऱ्या संततीकरिता हा निरंतरच्या याजकाचा करार होय (गणना 25:1213) यापूर्वीच्या अध्यायात आपण पाहतो की लेव्यांबरोबरही परमेश्वराने असाच करार केला होता, कारण त्यांनी संहारासाठी तलवार धारण केली होती (मलाखी 2:4,5)

आज मंडळयात मुळीच शांती नाही, कारण मानवी प्रकारांनी, प्रयोगांनी, अनेक जगीक मार्गांनी मंडळया शांती शोधण्याच्या प्रयत्नास लागल्या आहेत परमेश्वराची तलवार न चालवता ते शांती प्राप्त करू पाहतात त्याचे परिणाम म्हणजे भांडणे, तंटे, वादविवाद ख्रिस्ती कुटूंबात व मंडळीत ख्रिस्ताची शांती ही तेव्हा प्राप्त होईल जेव्हा आम्ही तलवारीने आपल्या देहस्वभावाला छाटून ठार करू

जर मंडळीचे पावित्र्य टिकवायचे असेल तर ज्यांना परमेश्वराने मंडळयात पुढारीपणाची जबाबदारी दिली आहे त्यांनी परमेश्वराच्या नावाच्या आदराखातर परमेश्वराच्या ईर्ष्येने पेटून गेले पाहिजे आम्ही खूप सौम्य व दयाळू आहोत अशी फाजिल ख्याती मिळविण्याचा आम्ही विचार करता कामा नये परमेश्वराचे नाम त्याचा आदर व गौरव हयाबद्दल आम्ही जास्त चिंतित असले पाहिजे

परमेश्वराच्या नामाच्या गौरवाप्रित्यर्थ याच ईर्ष्यायुŠत आवेशाने परिपूर्ण होऊन प्रभु येशूने मंदिरात क्रयविक्रय करणाऱ्यांना, कबूतर विकणाऱ्यांना, सराफानं कोरडयाने बदडून हाकलून लावले तुझ्या मंदिराविषयीचा आवेश मला ग्रासून टाकील (योहान 2:1317) असे शास्त्रवचन म्हणते अप्रसिध्दी व गैर समजूत ही वाटयाला आली तरी ख्रिस्तासारखे बनावयास कोण तयार आहे ?

होशेय 6:1 मध्ये आम्ही वाचतो की परमेश्वर आम्हास प्रथम फाडतो, व नंतर पट्‌टी बांधतो व बरे करतो हयाच समतोलाची आज प्रत्येक ख्रिस्ती मंडळीत गरज आहे चिरफाड करून कॅन्सर काढणे व नंतर बरे होण्याकरिता शिवून पट्‌टी करणे अशा प्रकारची सेवा एकमेकांबरोबर ऐŠयाने राहणारे दोन बंधु उत्तम प्रकारे करू शकतात एकाने फाडणे, तर दुसऱ्याने बांधणे किंवा एक व्यŠतीही हे दोन्ही काम चांगल्या प्रकारे करू शकते पवित्र आत्म्याने पौल व बर्णबा यांना जोडीने काम करण्यास पाचारण केले (प्रेकृ 13:2) आणि पौल बहुधा फाडण्याचे काम करी व बर्णबा बांधण्याचे

यशया संदेष्टयाने येशूविषयी हे भविष्य केले होते की त्याचे मुख तीक्ष्ण तलवारीसारखे (यशया 49:2) व शिणलेल्यांस बोलून धीर व समाधान देणारे असे राहील (यशया 50:4) आणि आजही प्रभु येशू त्याच वाणीने मंडळयांशी बोलतो तीक्ष्ण तलवारीच्या धारेने व धीर समाधान देणाऱ्या सौम्य वाणीने

त्या काळात ज्यांनी प्रभु येशूची वचने ऐकली, त्यांनी एक तर पश्चाताप केला व ते येशूचे शिष्य झाले किंवा दुखावले जाऊन येशूला त्याला सोडून निघून गेलेत येशूने तिक्ष्ण, टोचणाऱ्या शब्दांनी पेत्राला शब्दताडण केले (मत्तय 16:23), पण पेत्राने फाजिल दुखावले जाऊन येशूला सोडले नाही (योहान 6:6) याउलट यहूदा इस्कार्योत हा क्षुल्लकशा बोलण्यामुळे अडखळून येशूपासून दूर झाला व पुढे त्याने येशूचा विश्वासघात केला (योहान 12:48, मत्तय 26:14) प्रभु येशूचे वचन आजही आमची परीक्षा घेऊन आम्हाला पारखते की आम्ही त्याद्वारे अडखळतो की अनुतप्त होऊन त्याला अनुसरतो ज्या मंडळयातून अशा प्रकारे समतोल शिकवण दिली जात नाही त्या मंडळया प्रभुच्या उद्देश्याच्या पूर्तीसाठी कार्य करू शकत नाही हे स्पष्ट आहे

सहभागिता आणि ऐŠय

ख्रिस्ताच्या शिष्याची पहिली खूण म्हणजे प्रीती ख्रिस्ताच्या शिष्यांत सहभागिता असणे हे आवश्यक आहे

अशा सहभागितेतून परमेश्वराचे जे सामर्थ्य उदयास येते त्याविषयी मत्तय 18:1820 मध्ये आपण वाचतो या उताऱ्याचे सुबोध भाषांतर केले तर ते असे होईल:

येशूने म्हटले, मी तुम्हास हेही सांगतो की जर तुम्हापैकी दोघे किंवा तिघे शिष्य एकाचित्ताने एका जागी येतील व त्यांच्यात फूट नसेल तर अनेक वाद्ययंत्रांच्या एकसुराने वाजविल्या जाणाऱ्या स्वरमिलापाप्रमाणे ("sumphoneo" (Greek) = agree) त्यांच्यात ऐŠय असेल तर मी त्यांच्यामध्ये उपस्थित राहीन आणि मग या पृथ्वीवर कोणतीही विशिष्ट मागणी ते करतील तरी माझा स्वर्गीय पिता तुमची ती मागणी मान्य करील त्यांना या पृथ्वीवरील कुठल्याही सैतानी कारवायांस बंदीस करायचा अधिकार व सामर्थ्य मी देईन आणि ज्या कारवाया ते या पृथ्वीवर बंद करतील त्या आकाशातील त्यांच्या उगमस्थानी जेथून हा दुरात्मासमूह कार्य करतो त्यांच्या त्या मुख्यालयात देखील (इफिस 6:12) बंद केल्या जातील आणि त्यांना मी हा अधिकारही देईन की या पृथ्वीवर दुष्टात्म्यांनी ग्रसित लोकांस ते मुŠत करतील

ख्रिस्ताच्या शिष्यांमध्ये असलेल्या ऐŠयाचे सामर्थ्य किती महान आहे याची सैतानाला जाणीव आहे पण दु:खाची गोष्ट ही आहे की ख्रिस्ताच्या शिष्यांना हयाची पुरेपुर कल्पना नाही आणि म्हणून शैतान या ऐŠयालाच तोडून अस्थैर्यता व विस्कळितपणा व असमर्थता आणण्याच्या मागास लागतो

ज्या घरात, कुटूंबात पती आणि पत्नीमध्ये असे आत्मिक ऐŠय असेल ते कुटूंब किती सामर्थ्ययुŠत राहील ! जिथे असे ऐŠय वास करेल त्या कुटूंबावर सैतान विजयी होऊ शकणार नाही !

ज्या मंडळयांतील दोन पुढाऱ्यांमध्ये असे आत्मिक ऐŠय असेल त्या मंडळया किती सामर्थ्ययुŠत असतील ! जिथे असे ऐŠय वास करेल त्या मंडळयांवर सैतान विजयी होऊ शकणार नाही !

आज सैतान अशाच कुटूंबावर व मंडळयात प्रभुत्व करतो ज्यामध्ये हे ऐŠय व सहभागिता यांचा अभाव आहे

मी येथे दुष्टात्मे काढण्याबद्दल बोलत नाही ज्याच्या अंत:करणात विश्वास आहे असा कोणीही विश्वासणारा, येशूच्या नामात एकटाही भुते काढू शकतो जसे येशूने मार्क 16:17 मध्ये म्हटले आहे आपण मत्तय 7:22, 23 मध्ये वाचतो की जे अविश्वासी आहेत ते लोकही दुष्टात्मे काढू शकतात

परंतु सैतानाने ज्या समस्या लोकांच्या जीवनात तयार केल्या आहेत त्यातून त्यांना मुŠत करण्यासाठी आम्हास सैतानाची कार्ये बांधावी लागतील व हे काम फार कठीण आहे विश्वासी हे काम एकटा करूच शकत नाही ख्रिस्ताचे शरीर जी त्याची मंडळी तिची अभिव्यŠती येथे प्रकट झाली पाहिजे ख्रिस्ती मंडळी बनण्यासाठी कमीत कमी दोनच व्यŠती पुरेशा आहेत ! अशा मंडळीद्वारे जे सामर्थ्य प्रगट होते त्याद्वारे अंधकाराच्या सामर्थ्यावर आपणास विजय प्राप्त होऊ शकतो

कमीत कमी अशा दोन व्यŠतींची मंडळीच्या केंद्रस्थानी गरज आहे जे एकमेकांशी एकचित्त असतीलसैतान नेहमी फुटीर प्रवृत्तींच्या लोकांच्या शोधात असतो जे स्वार्थापायी मंडळीत फूट पाडू इच्छितात, आणि यात सैतानाला यश मिळाले तर अशा परिस्थितीत मंडळी त्याच्याविरूध्द कार्य करण्यास सामर्थ्यहीन होते पण जर का मंडळीती हा गाभा खंबीर राहिला तर सैतान त्या मंडळीविरूध्द सामर्थ्यहीन ठरतो कुटूंबाच्या बाबतीतही हेच सत्य उपयोगात येते

प्रत्ये मंडळीत प्रौढ सभासद व नवविश्वास असतात जसे कुटूंबात बालके, तरूण , लेकरे व प्रौढ व्यŠती असतात तसेच लहान बालके भांडतात, चुगल्या चहाडया करतात, तक्रारी करतात कारण शांतीचा मार्ग त्यास अवगत नसतो अशी आध्यात्मिक बालकेही प्रत्येक वाढणाऱ्या ख्रिस्ती मंडळीत असतात पण यामुळे परमेश्वराच्या कार्यात अडखळण निर्माण होत नाही मंडळीच्या केंद्रस्थानी ऐŠय ठेवणारे पुढारी त्या मंडळीस विजय प्राप्त करून देऊ शकतात लेकरे व मुले यांचा भरणा प्रत्येक मंडळीत जास्त असेल, पण परमेश्वर अशा थोडŠया लोकांच्या शोधात आहे ज्यांच्या ऐŠयामुळे तो सामर्थ्याचा असा गाभा तयार करू इच्छितो, आत्मिक व सांख्यिक दोन्ही दृष्टिकोनातून मजबूत असेल आणि हाच गाभा सैतानाला लढा देऊन मंडळीचे जीवन रक्षू शकतो व तिला विजयाप्रत पुढे नेऊ शकतो

मंडळीतील सहभागिता ही सुवार्ता प्रसारापेक्षा अधिक महत्त्वाची आहे हरवलेल्या मेंढरांच्या दाखल्यात येशूने सांगितले आहे की, मेंढवाडयातील 99 मेंढरे म्हणजे ज्यांना पश्चातापाची गरज नाही असे नव्यानव धार्मिक लोक आहेत (लूक 15:7) ज्यांना पश्चातापाची गरज नाही ते कोण आहेत ? जे सतत आत्मपरीक्षण करून सतत स्वत:चा न्याय करतात तेच हे आहेत अशांना पश्चातापाची गरज नाही कारण ते वारंवार आपल्या पापांबद्दल पश्चाताप करत असतात, आणि अशा विश्वासणाऱ्यांना एकदुसऱ्यांशी एकजुट होऊन एकचित्त होण्यास काहीच समस्या येत नाही

पण जर ती मेढवाडयातील 99 मेंढरे आपसात वारंवार भांडत राहणारी, एकमेकांना मारून फाडून तुकडे तुकडे करून टाकणारी असती तर त्या मेंढपाळाने हरवलेल्या व सापडलेल्या मेंढरास कधीच मेंढवाडयात आणले नसते कारण येथे मेंढवाडयात मारले जाण्यापेक्षा रानातील पर्वतप्रदेशात त्याला अधिक संरक्षण लाभले असते

आमच्या मंडळयांत असे लोक असले पाहिजे ज्यांना पश्चातापाची गरज नाही तेव्हाच आमच्या मंडळया हरवलेल्या व सापडलेल्या, परत मेंढवाडयात आणलेल्या मेंढरांसाठी सुरक्षेचे, आरोग्यप्राप्तीचे आणि शांतीमय असे स्थान होईल परमेश्वर आपल्या मेंढरांस हिरव्या कुरणात व शांत पाण्याच्या झऱ्याजवळ नेतो जी मंडळी प्रभु उभारतो ती शांतीची जागा असते आणि अशाच मंडळीत हरवलेल्या मेंढरांना आणून ठेवले पाहिजे बहुतांश मंडळया अशा नाहीत कारण त्यातील सदस्यांनी केवळ धर्मांतर केले आहे ते समर्पित शिष्य बनलेले नाहीत

माझी भेट एका बुध्द धर्म स्वीकारलेल्या व्यŠतीशी झाली त्याने मला सांगितले की जेव्हा तो प्रथम एका ख्रिस्ती मंडळीत गेला तेव्हा तिथली भयंकर भांडणे पाहून तर त्याचा थरकापच उडाला व त्याच्या मनात विचार आला की यापेक्षा बुध्दधर्म काय वाईट आहे ? तो तर यापेक्षा कितीतरी पटीने चांगलाच आहे! पण नंतर जेव्हा त्याला एका खऱ्या मंडळीचा शोध लागला जेथे खरी प्रीती व सहभागिता होती, तेव्हा कुठे त्याला समाधान मिळाले

पक्षपातीपणा

आणखी एक कुकर्म, पाप जे पुष्कळ मंडळयांत आम्हांस आढळते ते आहे पक्षपातीपणा (याकोब 2:1) श्रीमंतांना वेगळे मानाचे स्थान देण्याविषयीच्या पक्षपाताबद्दल याकोब या ठिकाणी लिहितो आणि असे जे करतात ते पाप करतात असेही तो लिहितो (याकोब 2:9) येथे भाषा व जातीभेद पाळणे याविषयीही म्हणता येईल

अनेक मंडळयात एक भाषा बोलणारे दुसरी भाषा बोलणाऱ्यांशी ऐŠयाने वागत नसतात तसेच एका सामाजिक गटातून आलेल्यांचे दुसऱ्या जातीजमातीतून आलेल्यांशी पटत नाही व ते आपआपले गट बनवून वेगवेगळी सहभागिता ठेवतात पण ते जर खरे येशूचे शिष्य असतील तर सुसंस्कृत व असुसंस्कृत या दोघांतही सहभागिता होण्यास काहीच अडचण येणार नाही

2 करींथ 5:16 आम्हांस सांगते की आम्ही आता नवीन करारात आहोत म्हणून आम्ही लोकांना देहावरून ओळखत नाही ते कोणत्या जातीतून आलेत, त्यांचा रंग कोणता या साऱ्या गोष्टी आम्ही पाहत नाही कारण प्रत्येक व्यŠती ही ख्रिस्तामध्ये नवी सृष्टी आहे नवीन उत्पत्ती आहे (वचन 17) या नवीन सृष्टीमध्ये भाषाभेद, सामाजिक भिन्नता व जातपात असा काहीच भेद नाही आणि विश्वासणाऱ्यांना जर आम्ही अशा प्रकारच्या जीवनाकडे आणीत नाही तर ख्रिस्ताच्या मंडळीची उभारणी आम्ही कधीच यशस्वीरित्या आम्ही करू शकत नाही

येथे मी एक सावधगिरीचा इशारा देऊ इच्छितो ख्रिस्ताच्या शिष्याने आपण जातीभेद करीत नाही हे सिध्द करण्यासाठी दुसऱ्या कोणाही जातीच्या मुलीशी विवाहबध्द होऊ नये अनेकांनी अशा प्रकारे गैर जातीच्या व्यŠतीशी असंगत विवाह करून आपले वैवाहिक जीवन धोŠयात घातले आहे विवाहासाठी परस्पर एकमेकांच्या विचारांशी, भावनांशी जुळवणूक करून घ्यावयाची असते वैवाहिक जीवनातील मतभेदाची क्षेत्रे शŠयतो कमीत कमी असावीत येशूचे शिष्य होणे याचा अर्थ हा नाही, विवाह संबंधी विचार करताना आपण वय, शिक्षण, कौटुंबिक पार्श्वभूमी, आर्थिक दर्जा किंवा जात इ बाबींना बिलकुलच धाब्यावर बसवावे वरील सर्व गोष्टी लक्षात घेऊन आपण अशा बाबतीत एक विचारपूर्वक निर्णय घेतला पाहिजे

दुसऱ्या एका परिस्थितीचा आता येथे विचार करू या जर एक वडील (मंडळीतील पुढारी) या नात्याने तुम्ही पक्षपाताच्या पापाचे दोषी आहात जर तुम्हाला संदेश देतांना पवित्र आत्मा एखादी गोष्ट ठामपणे कठोर शब्दांत सांगण्याची प्रेरणा देतो आणि तुमच्या लक्षात येते की, तुमच्या कडक बोलण्याने संबंधित व्यŠतीला वाईट वाटेल, आणि त्या व्यŠतीस वाईट वाटू नये म्हणून तुम्ही ती पवित्र आत्म्याची प्रेरणा टाळता, पवित्र आत्म्याने जी गोष्ट तुम्हास बोलावयास लावली ती तुम्ही बोलत नाही परमेश्वराच्या तलवारीचा तुम्ही वापर करीत नाही, कारण तुम्हाला मनुष्याला प्रसन्न करणे जास्त रास्त वाटते हाच पक्षपात होय या पापामुळे तुमच्या सेवेत तुम्ही परमेश्वराने तुम्हास दिलेला अभिषेक गमावू शकता

पवित्र आत्म्याची कृपादाने

आता आध्यात्मिक कृपादानांचा विचार करू या आध्यात्मिक वरदाने देखील ख्रिस्ताच्या मंडळीच्या रचनात्मक वाढीसाठी अत्यंत जरूरी आहेत

नवीन करारात आध्यात्मिक वरदानाच्या तीन यादया दिलेल्या आहेत (1 करिंथ 12:810, रोम 12:68 आणि इफिस 4:11)

1 करिंथ 12:1226 मध्ये या आध्यात्मिक कृपादानांचा उपयोग कसा करावा याबद्दल सांगताना त्यांची तुलना शरीराच्या वेगवेगळया अवयवांच्या कार्याशी केली आहे मनुष्याला जीवन असतानाही तो आंधळा, बहीरा, मुका आणि पक्षाघाताने निष्क्रिय झालेला असू शकतो पुष्कळ मंडळयांची अशीच गत आहे त्यांचे सभासद नवीन जन्म पावलेले आहेत पण त्यांच्याजवळ परमेश्वराची सेवा करण्यासाठी पवित्र आत्म्याची कृपादाने नाहीत व त्यामुळे ते सामर्थ्यहीन झालेले आढळतात

पवित्र आत्म्याच्या कृपादानांमुळे ख्रिस्ताचे शरीर, जी त्याची मंडळी ती पाहू, ऐकू, बोलू आणि चालू शकते सुभŠती हे मंडळीचे जीवन होय पण ख्रिस्ताची मंडळी इतरांकरिता पवित्र आत्म्याच्या कृपादानांशिवाय काय करू शकते? जर स्वत: प्रभु येशूजवळ पवित्र आत्म्याची कृपादाने नसती तर तो काय करू शकला असता ? तो पापावर विजयी झाला असता तो पवित्र जीवन जगला असता पण पवित्र आत्म्याच्या अभिषेकावाचून तो परमेश्वराच्या राज्याची तेवढया सामर्थ्याने घोषणा करू शकला नसता जसे त्याने आपल्या जीवनात केले त्याला रोग्यांना बरे करता आले नसते, भुते काढता आली नसती किंवा इतर अद्‌भुत कृत्येही तो करू शकला नसता

वयाच्या 30 वर्षी जेव्हा पवित्र आत्म्याचा अभिषेक येशूला प्राप्त झाला त्यानंतर तो पूर्वीपेक्षा अधिक पवित्र झाला असे नाही 31 व्या वर्षी वयाच्या 29 व्या वर्षापेक्षा तो अधिक पवित्र झाला असे नाही पण पवित्र आत्म्याच्या अभिषेकानंतर त्याला इतरांच्या सेवेसाठी सामर्थ्य प्राप्त झाले परंतु जर येशू लोकांना फŠत आपले पवित्र जीवन दाखवीत फिरला असता तर पित्याची योजना तो पूर्ण करू शकला नसता आजची मंडळी देखील नुसत्या पवित्र जीवनाच्या प्रदर्शनाने परमेश्वराची संपूर्ण योजना पूर्ण करू शकत नाही येशूजवळ दोन्ही होते, पवित्र जीवन व पवित्र आत्म्याची दाने आणि आज त्याच्या मंडळीलाही हया दोन्ही गोष्टींची अत्यंत गरज आहे

आज ख्रिस्ती जगाची शोकांतिका ही आहे की काही गट पवित्रीकरणावर अधिक जोर देतात, तर काही पवित्र आत्म्याच्या वरदानांवर पण येथे हे किंवा ते अशी गोष्ट नाही पवित्र शास्त्र बायबल म्हणते तुझी वस्त्रे सदा शुभ्र असोत (प्रत्येक क्षणी पवित्र जीवन जगणे) आणि तुझ्या डोŠयाला तेलाची वाण नसो (अभिषेकाखाली निरंतर राहणे) (उपदेशक10:8) दोन्ही गोष्टीची आम्हांस गरज आहे

पवित्र आत्म्याची कृपादाने आम्हांस अधिक आत्मिक बनवीत नाहीत करींथ येथील ख्रिस्ती लोकांजवळ ही सर्व कृपादाने होती (1 करींथ 1:7) ते आपल्या सभांमध्ये ज्ञानाची उŠती हे कृपादान वापरीत असत आणि तरी देखील त्यांच्यात एकही शहाणा (आत्मिक व्यŠती) नव्हता (1 करींथ 6:5) ज्ञानाची उŠती दैहीक मानसाकडूनही येऊ शकते पण ज्ञान हे फŠत आध्यात्मिक व्यŠतीमध्ये आढळून येते एखाद्याला ज्ञानाचे बोल लगेच प्राप्त होतात पण ज्ञान हे परमेश्वराकडून प्राप्त होऊ शकते ज्ञान हे स्वत: अनेक वर्ष स्वत:चा वधस्तंभ वाहित राहिल्यानंतर प्राप्त हाेे

आपण स्वत: कृपादानांची निवड स्वत:साठी करू शकत नाही कारण हे परमेश्वरच ठरवितो की त्याच्या मंडळीतील सेवाकार्यासाठी कोणते कृपादान आपल्यासाठी उत्तम व योग्य असे ठरेल पण वचन आम्हास सांगते की आम्ही मंडळीची आध्यात्मिक वाढ घडवून आणणाऱ्या कृपादानांविषयी उत्सुक असावे त्यांच्या प्राप्तीसाठी प्रबळ इच्छा बाळगली पाहिजे विशेष करून संदेश देण्याचे वरदान प्राप्त करून घेण्यासाठी (1 करींथ 17:1,12)

प्रभु येशूने लूक 11:13 मध्ये जेव्हा आपल्या शिष्यांस स्वर्गीय पित्यापासून पवित्र आत्मा मागण्याबद्दल शिकविले तेव्हा त्याने एका व्यŠतीचा दाखला देऊन पित्याला पवित्र आत्मा कसा मागावा हे दर्शविले हा व्यŠती मध्यरात्री शेजारी मित्राकडे जातो व त्याला आपल्या घरी आलेल्या मित्रासाठी भाकरी मागतो या दाखल्यात दोन महत्त्वाच्या गोष्टी आपण पाहतो

1. हा व्यŠती स्वत:साठी भाकरी मागत नाही तर कोणा दुसऱ्यासाठी भाकर मागतो (त्याच्या घरी प्रवासाहून आलेल्या त्याच्या मित्रासाठी)
2. जोपर्यंत त्याला हवे असलेले मिळाले नाही तोपर्यंत तो मागत राहिला

या दाखल्यावरून आम्हाला काय शिकावयास मिळते ?

पहिली गोष्ट ही की आम्ही पवित्र आत्म्याच्या कृपादानाची स्वत:च्या फायदयासाठी नव्हे तर इतरांच्या फायदयासाठी प्रबळ इच्छा बाळगली पाहिजे ज्यांनी पवित्र आत्म्याचा बाप्तिस्मा व कृपादाने यांची प्रबळ इच्छा बाळगली त्यांनी जर हे एकच तत्त्व आपणापुढे ठेवून आपली मागणी केली असती तर आज ते जे आहेत त्यापेक्षा कितीतरी अधिक आत्मिक झाले असते व ख्रिस्ती क्षेत्रात जे आज बनावटी कृपादानांच्या कवायतीचे थारूळ माजले आहे ते कितीतरी कमी झाले असतेदु:खाची गोष्ट ही आहे की, बहुतांश लोकांना ही चुकीची शिकवण दिली गेलेली आहे की त्यांनी पवित्र आत्म्याच्या कृपादानाची मागणी स्वत:च्या आध्यात्मिक अनुभववृध्दीसाठी करावी इतरांना आपल्याद्वारे आशीर्वादित करता यावे म्हणून नव्हे

आपल्या अवती भवती असे अनेक गरजवंत लोक आहेत ज्यांच्या त्या गरजा प्रभु भागवू इच्छितो आणि त्या गरजा तो आपल्याद्वारे भागवू इच्छितो आणि यासाठीच तो त्यांना आपल्याकडे आपल्या संपर्कात आणतो त्याची अशी इच्छा आहे की आपण त्याला पवित्र आत्म्याची कृपादाने मागावी ज्यामुळे त्यांची गरज भागेल व ते आशीर्वाद पावतील

एकदा एक व्यŠती येशूच्या शिष्यांकडे आपल्या मुलाला घेऊन आला कारण तो दुष्टात्म्याने पछाडलेला होता येशूच्या शिष्यांना त्याला काहीच मदत करत आली नाही कारण तो दुष्टात्मा त्यांच्याने निघत नव्हता तो येशूला म्हणाला, मी त्याला आपल्या शिष्यांकडे मदतीसाठी आणले पण आपले शिष्य माझी मदत करू शकले नाहीत आपले शेजारी देखील आपणाबद्दल आज प्रभुला हेच सांगत आहेत काय ?

जर आम्ही केवळ स्वत:साठीच प्रभुचे आशीर्वाद मिळवू इच्छितो तर आम्ही शुष्कच राहू प्रभु त्यांनाच पाणी पाजतो जे इतरांना पाणी पाजतात (नीतिसुत्रे 11:25) कदाचित आपल्या जवळील एखादा बंधू त्याच्या समस्येचे समाधान व्हावे म्हणून आपणाकडून ज्ञानाच्या वचनांची अपेक्षा करतो दुसऱ्या एखाद्याला आपल्या उदासीन, खिन्न परिस्थितीतून वर येण्यास उत्तेजनात्मक वचनांची गरज असेल आणखी एखाद्याला एखाद्या बंधनातून बंधमुŠत होण्याची गरज असेल आम्ही याकरिता प्रभुजवळ प्रार्थना केली पाहिजे तो हया सर्व गरजा भागविण्यासाठी आपल्याला त्याच्या पवित्र आत्म्यांची कृपादाने देतो

पवित्र आत्म्याचे प्रत्येक कृपादान यासाठी दिल्या जाते की आपण इतरांना त्याच्याद्वारे आशीर्वाद प्राप्त करून द्यावा व त्यांची आध्यात्मिक उन्नती करावी लूक 4:18, 19 या वचनात येशूला प्राप्त झालेल्या पवित्र आत्म्याच्या अभिषेकाचे परिणाम आम्हास दाखविण्यात आले आहेत त्याद्वारे त्याला दीनास सुवार्ता सांगण्याचे, बंदिवानास सुटका देण्याचे, आंधळयांना दृष्टी देण्याचे, ठेचलेल्यांस पायदळी तुडविलेल्यास त्यांचा जुलूम करणाऱ्यांपासून सुटका देण्याचे आणि परमेश्वराच्या प्रसाद वर्षाची घोषणा करण्याचे सामर्थ्य प्राप्त झाले वरील सर्व गोष्टी इतरांसाठी आहेत हे लक्षात घ्या पवित्र आत्म्याच्या कृपादानांद्वारे प्रभुला व्यŠतगत जीवनात काहीच लाभ झाला नाही

दुसरी गोष्ट जी आपल्याला लूक 11 मधील दाखल्यात शिकायला मिळते ती ही, की आम्ही एकसारखी वारंवार मागणी परमेश्वराला करीत राहिले पाहिजे आम्ही त्याचे सामर्थ्य प्राप्त करून घेण्यास किती उत्सुक आहोत व त्याच्या सामर्थ्यास आम्ही किती मोल देतो हे परमेश्वर पारखू इच्छितो आम्ही स्वत:ला या दानांच्या अभावी किती असहाय व असमर्थ लेखितो हे तो पाहतो आमच्यातील कित्येक लवकरच प्रार्थना करणे सोडून देतात कारण त्यांना आपल्या सामर्थ्यांवर अधिक भरोसा वाटू लागतो आणि म्हणून आम्ही या परीक्षांमध्ये अयशस्वी होतो

स्थानीय मंडळयांच्या सभा :

1 करींथ 12 मध्ये पवित्र आत्म्याच्या ज्या कृपादानांची यादी आहे त्यापैकी उŠतीची कृपादानेच स्थानीय मंडळीतील सभांत जास्तीत जास्त उपयोगात येत असलेली आपण पाहतो जसे शिक्षण, भविष्य संदेश, भाषा आणि भाषांतर इत्यादी (1 करींथ 14: 26 पुढे ) या ठिकाणी आश्चर्यकर्माच्या कृपादानांचा मंडळीच्या सभांत उपयोग होत असल्याचा उल्लेख नाही आजही परमेश्वराच्या वचनाच्या पुष्टीसाठी निरोगी करण्याचे, दुष्टात्मे काढण्याचे कृपादान यांस सुवार्ता प्रसाराच्या सेवेत स्थान आहे (मार्क 16:15-18) आणि ज्यांना सुवार्तिक होण्यासाठी पाचारण झाले आहे (विशेषत: अशा भागांसाठी जिथे सुवार्ता सांगितली गेली नाही) त्यांनी या सामर्थ्याची प्रभुकडून अपेक्षा करावी प्रभु त्यांना ती कृपादाने देईल पण प्रत्येक स्थानीय मंडळीत या चमत्कारांच्या दानांची प्रात्यक्षिके झालीच पाहिजे हे जरूरी नाही

मंडळयांच्या सभात ज्या मुख्य कृपादानाचा उपयोग होतो ते म्हणजे, संदेश देण्याचे दान जुन्या करारात संदेश हा भविष्य संकल्प निवेदन करण्यासाठी असायचा पण नवीन करारात संदेश म्हणजे, मंडळीच्या उन्नतीसाठी म्हणजे उन्नती, बोध व सांत्वन यासाठी म्हणजेच आव्हानात्मक, उत्तेजनार्थ व उन्नतीप्रद असा असावा (1 करींथ 14:3) आणि प्रत्येक मंडळीत अनेक बंधू असे असावेत जे या कृपादानांचा उपयोग करतील स्थानीय मंडळीत, प्रेषित, शिक्षक, सुवार्तिक यांची विशेष गरज नाही (हया दानप्राप्त सेवा फिरतीच्या सेवा असू शकतात), पण स्थानीय मंडळयांत संदेष्ट आणि मेंढपाळ हे मंडळीची सिध्दतेकडे वाढ व्हावी म्हणून आवश्यक आहेत

जुन्या काळातील संदेष्टे, परमेश्वराच्या भारी वचनाबद्दल बोलत हे ओझे ते सतत आपल्या ह्दयाशी बाळगीत त्याबद्दल ते नेहमी बोलत अहरोनाच्या उरपटावर बारा रत्नखडे जडलेले होते इस्त्राएलाच्या बारा वंशाचे दर्शक म्हणून तो ते नित्य बाळगीत फिरे जे परमेश्वराच्या वचनाचा प्रचार करतात त्यांनी परमेश्वराच्या लोकांना नेहमी ह्दयाशी बाळगून राहावे अगदी जशी आई आपल्या बाळाला आपल्या ह्दयाशी घेऊन असते तसे (फिलिप्पै 1:6)

संदेशाचे दान असणाऱ्यांनी मंडळीच्या सभांमध्ये प्रथम संदेश द्यावा आणि त्यावेळी मंडळीचया विशिष्ट गरजांसाठी आवश्यक असलेला संदेश त्याने मंडळीपुढे मांडावा त्यांनी परमेश्वराचे प्रतिनिधी, परमेश्वराचे प्रवŠते या नात्याने संदेश द्यावा (1 पेत्र 4:11) धार्मि प्रवचन व ईश्वरी संदेश या दोहोंत बराच फरक आहे प्रवचन माणसाच्या डोŠयातून, बुध्दीचातुर्य व क्षमतेच्या श्रमांतून येते व ऐकणाऱ्यांवर त्याचा प्रभाव पडतो पण परमेश्वराचा संदेश हा संदेशवाहकाच्या ह्दयातून येतो हा संदेश श्रोत्यांंवर प्रभाव पाडण्याच्या उद्देशाने नव्हे, तर ऐकणाऱ्यांच्या मनातील गुप्त गोष्टी उघडकीस आणून त्यांना प्रतिसादात्मक कृती करण्यासाठी प्रवृत्त करण्याच्या उद्देशाने दिला जातो

अशा प्रकारचा प्रतिसाद देणारे स्वत:ची सुधारणूक करतील, पण जे या वचनांमुळे चिडीस येतील त्यांना संदेशवाहकाचा राग येईल संदेष्टे कधीच प्रसिध्द नव्हते, पण ते लोकांच्या द्वेशाचेच, टीकेचेच लक्षकेंद्र असत आणि लोक त्यांना कधीच समजून घेत नसत आणि त्यांचा छळ करीत जेव्हा येशूने नासरेथ येथील सभास्थानात संदेश दिला, तेव्हा लोकांनी त्याला मध्येच थांबवून ओढत नेऊन ठार मारण्याचा प्रयत्न केला (लूक 4:2830)

इब्री 3:13 मध्ये बायबल आम्हास सांगते की आपण प्रति दिवशी एकमेकांस बोध करावा नाही तर पापाच्या फसवणुकीमुळे आपले अंत:करण कठीण होऊन जाईल मंडळीतील एकंदर सर्व संदेशाचा उद्देश हाच असावा की लोक त्यांच्या पापाच्या फसवणुकीपासून बचावले जावेत संदेश अंत:करणातील गुप्त गोष्टी उघड करतो व ते ऐकणारे पश्चाताप करून आत्मपरीक्षण करतात आणि परमेश्वरापुढे नतमस्तक होऊन पश्चाताप करतात (1 करिन्थ 14:25)

जर आम्ही आत्मपरीक्षण करीत भीत व कापत आपले तारण साधून घेतले (फिलिपै 2:12) तर परमेश्वर आम्हाला प्रकाशित करील व आमच्या पापांच्या फसवणुकीपासून आम्हाला वाचवील नंतर आम्ही तेच वचन (ज्यांच्याद्वारे परमेश्वराने आमच्या पापांची आम्हास जाणीव करून दिली) इतरांना सांगू शकतो व त्यांचे तारण घडवून आणू शकतो ज्या वचनाने आम्हास प्रथम आपल्या पापांची जाणीव झाली तेच वचन आपण इतरांना सांगितले पाहिजे

मी येथे एक विशेष सावधगिरीचा इशारा देऊ इच्छितो 1 करींथ 1429 मध्ये संदेश ऐकणाऱ्यांना ही आज्ञा दिली आहे की ऐकणाऱ्यांनी आपण काय ऐकतो यावर निर्णय करावा, त्यांनी प्रथम हे पडताळून पहावे की जे त्यांनी ऐकले ते परमेश्वराच्या वचनांप्रमाणेच आहे काय आणि दुसरे म्हणजे ते वचन परमेश्वरापासून त्यांच्या स्वत:करिता होते का हे जाणावे हे यासाठी की प्रत्येक संदेश, प्रत्येक संकल्प निवेदन, प्रत्येक भाषेचे भाषांतर यामध्ये त्या व्यŠतीचे स्वत:चे विचारही झळकत असतात म्हणूनच प्रत्येक गोष्टीची काळजीपूर्वक पारख करून चांगले ते बळकट धरण्याचा बोध आम्हास दिलेला आहे ( 1 थेस्सलनी 5:21)

जर आपण एकेत असलेल्या संदेशाच्या काही भागाची पुष्टी आमच्या अंत:करणात दिल्या गेलेल्या परमेश्वराच्या अभिषेकाने होत नसेल तर आपण तो संदेश नाकारावा हाच एकमेव मार्ग आम्हास फसविले जाण्यापासून वाचवू शकतो (1 योहान 2:27) पुष्कळ विश्वासणाऱ्यांनी ऐकलेला प्रत्येक संदेश परमेश्वरापासूनच आहे हे डोळे झाकून समजण्याची चूक केली व त्यानुसार वागले त्यामुळे त्यांनी बऱ्याच ठोकरा खाल्ल्या आहेत व स्वत:ची बरीच हानी करून बसले आहेत

आणखी एक इशारा मी आपणांस देऊ इच्छितो तो हा की आपल्या आवडत्या प्रचारकांची नŠकल करण्याचा प्रयत्न करू नका जर ही नŠकल नकळत घडत असेल तर बाब एवढी गंभीर नाही पण जर का तुम्ही हे बुध्दीपुरस्सर करता तर त्यात तुमचेच नुकसान आहे, कारण असले अनुसरण केल्याने तुम्ही परमेश्वराने तुम्हाला दिलेली अनुपम सेवाशैली गमावून बसता परिणामी परमेश्वराने तुम्हाला दिलेल्या सेवेतही अडथळा आणता

जरी संपूर्ण नवीन करार पवित्र आत्म्याने प्रेरित असला तरी आपण पाहतो की पौल, पेत्र, योहान यांनी सत्यच विदित केले पण प्रत्येकाची भाषाशैली ही निराळी आहे प्रत्येकाने जे शब्द त्यांना प्रेरीत झाले ते आपल्या स्वाभाविक भाषेत लिहिले पौलाने कधीच, नव्याने जन्मणे याबद्दल लिहिले नाही, पण तो, ख्रिस्ताबरोबर वधस्तंभावर खिळले जाणे हयाबद्दल बरेच काही लिहितो तसेच, जुन्या मनुष्यत्वाचा त्याग करणे हयाबद्दलही जेव्हा पेत्राने आपल्या पत्रात लिहिले तेव्हा तो पौलाची भाषाशैली वापरू शकला असता, पण त्याने तसे केले नाही त्याने स्वाभाविकरित्या त्याला प्राप्त झालेला देहात दु:ख भोगणे या विषयावरील संदेश लिहिला योहानाची आपली वेगळीच अनुपम भाषाशैली आपणांस दिसते जेव्हा तो लिहितो तेव्हा तो पोल व पेत्र यांच्या शैलीची नŠकल मारत नाही, तर परमेश्वरापासून जन्मलेले हा आपल्या आवडीचा वाŠयप्रयोग आपल्या लिखाणात वापरतो

हयावरून हे स्पष्ट दिसते की परमेश्वराची इच्छा नाही की आम्ही हुबेहुब इतरांसारखी वाŠये, त्यांची शैली वापरावी त्याच्या वचनाची सेवा करवून घेतांना परमेश्वर आमचे व्यŠतमत्व आमच्यापासून हिरावून घेत नाही एखादा सचिवासारखे आपल्या अधिकाऱ्यांच्या हुकुमाचे पालन करणारे तो आपणास लेखत नाही, तर आपले व्यŠतमत्व, विशेष गुण यांची तो जोपासना करतो जेव्हा तो आपणांस पवित्र आत्म्याचा अभिषेक करून भरतो त्यावेळी सुध्दा तो असेच करतो

आपण प्रकटीकरण 21:19, 20 मध्ये एका शोभिवंत इमारतीचे असे चित्र पाहतो जो वेगवेगळया रंगाच्या रत्नांनी जडलेली दितसे व या रत्नांमधून जे प्रकाशझोत बाहेर पडतात त्या प्रकाशाचा स्त्रोत एकच येशूचे जीवनच तो प्रकाश आहे, जो या रत्नांतून प्रकाशित होतो पण या रत्नांतून येणारा तो प्रकाश भिन्न भिन्न रंगाचा, त्या रत्नांच्या गुणधर्मानुसार प्रकाश परिवर्तित करणारा असतो लाल, निळा, हिरवा इ आम्हा प्रत्येकास येशूचे जीवन प्रकाशित करण्यासाठी पाचारण झालेले आहे पण आमच्या प्रत्येकाच्या विशेष, अद्वितीय व्यŠतमत्वातून हे प्रगट करावयाचे आहे

जर तुम्ही माझे अनुकरण कराल, नŠकल करायचा प्रयत्न कराल, मी कसा बोलतो, लिहितो इत्यांदीचे अनुकरण कराल तर तुम्ही शेवटी हताश व्हाल आपण प्रत्येकाने आपल्या स्वत:च्या जीवनशैलीतून, व्यŠतमत्वाद्वारे ख्रिस्ताचा प्रचार करावा परमेश्वराने आपल्या प्रत्येकास दिलेल्या अनुपम व्यŠतमत्त्वाद्वारे हे करावे आणि तुम्ही मग खचितच ख्रिस्ताच्या मंडळीसाठी आशीर्वादाचे कारण ठराल परमेश्वराला त्याच्या मंडळीत एकच झॅक पूनन हवा, दुसरा नको तुम्हीही तुमच्यासारखे एकच एक त्याला मंडळीत हवे

मंडळीत ज्यांना संदेशासाठी प्रभुकडून वचन आहे ते आपण सर्वच मंडळीतील वडिलांच्या अधिकारात राहून संदेश देऊ शकतो यांत पुरूष व स्त्री दोघीही आहेत कारण परमेश्वर स्पष्ट सांगतो की संदेश देणारा आत्मा तो स्त्री व पुरूष दोघांवरही ओतणार (प्रे कृ 2:17) जर स्त्री वचनाप्रमाणे आपले डोके आच्छादिते तर ती मंडळीत संदेशही देऊ शकते, प्रार्थनाही करू शकते (1 करींथ 11:5)

अनेक जण मंडळीत संदेश देण्यास कचरतात ते त्यांच्या आध्यात्मिक आळशीपणामुळे किंवा लज्जात्मक भित्रेपणामुळे तीमथ्य असाच लाजाळू व भित्रा तरूण होता पौलाला त्याला आवर्जून सांगावे लागले की त्याने परमेश्वराने दिलेल्या कृपादानाला प्रदीप्त करावे त्यांची उपेक्षा त्याने करता कामा नये (1 तिमथी 4:14, 2 तिमथी 1:6,7) जेव्हा आम्ही मंडळीत सभांना येतो तेव्हा आम्ही या भित्रेपणाच्या आणि अविश्वासाच्या आत्म्यांना बांधले पाहिजे

तथापी, हया वरील प्रकारच्या स्वातंत्र्याचा दुरूपयोग काही ऐहीक मनुष्ये करतात, ज्यांना स्वत:चे उपदेश स्वत:च ऐकणे आवडते व जी अशा सभांना वारंवार उभी राहून इतरांना कंटाळा आणतात अशा रितीने ते गैरफायदा घेऊ शकतात अशा व्यŠतींना मंडळीच्या वडिलांनी गप्प बसविले पाहिजे कारण मंडळीत प्रत्येक गोष्ट साजेल अशी व्यवस्थितपणे व्हायला हवी (1 करींथ 14:40) ही दु:खाची आणि दुर्दैवाची गोष्ट आहे की बहुतेक मंडळयांतील वडील एकतर भित्रे आहेत, किंवा त्यांना मनुष्यांकडून सौम्य व सहनशील बंधू म्हणून शिŠकामोर्तब हवा असतो म्हणून ही अशा ऐहीक व दैहिक वŠत्यांना जी लांब भाषणे देत असतात, गप्प करण्यास ते असमर्थ असतात

म्हणून गंभीरपणे हे लक्षात घेऊ या की स्तूती व आराधना ही महत्त्वाची असली तरी मंडळयांतील सभांचा मुख्य भाग हा नव्हे हे जरूरी आहे, पण महत्त्वाचे नाही महत्त्वाचा भाग म्हणजे परमेश्वराचा संकल्प निवेदन करणारा संदेश

आध्यात्मिक पुढारीपणे :

आता परमेश्वराच्या मंडळीतील आत्मिक पुढारीपणाबद्दल पाहू या

परमेश्वराने प्रत्येक मंडळीत यासाठी वडील नेमले आहेत की त्यांनी मंडळीला परमेश्वराच्या मार्गात मार्गदर्शन करावे (1 करींथ 14:33 तिताला पत्र 1:5) वडील हा प्रचारक नसून सर्वप्रथम तो पुढारी आहे पुढारी जो इतरांच पुढे चालतो, त्याची नेहमीच पुढे वाटचाल चालू असते व तो म्हणतो, जसे मी ख्रिस्ताचे अनुकरण करतो तसे माझे अनुकरण करा

पण काही म्हणतात, माझ्याकडे नव्हे तर येशूकडे पहा व त्याचे अनुकरण करा हे जरा नम्रपणाचे वाटते पण हे असे पूर्वीच्या प्रेषितांनी म्हटल्याचे आमच्या ऐकिवात नाही ते विश्वासणाऱ्यांना त्यांचे अनुकरण करण्यास सांगत जसे ते ख्रिस्ताचे अनुकरण करीत असत (1 करींथ 11:9 फिलिप्पै 3:17) तसे इतरांनी त्यांचे अनुकरण करावे ते हे हयासाठी म्हणून नसत की ते परिपूर्ण होते, परंतु ते योग्य दिशेने पुढे वाटचाल करीत होते

वडील ही एक तुलनात्मक बाब होय मी उदहारणाने ती स्पष्ट करू इच्छितो जेव्हा आईवड